Palomino, Minca en de Mekka van de extreme sporten

24 juli 17

Na 2 dagen vol adrenaline ben ik net met de nachtbus in Medellin aangekomen. De nachtbussen zijn opvallend lux, comfortabel en schoon. De stoelen kunnen ver achterover, soms zelfs met onderbeen steun, er is Wifi en een WC. Algemeen bekend is dat de airco enorm koud staat. Gelukkig ben ik daar steeds op voorbereid en kruip ik in de bus in mijn slaapzak. Ik was afgelopen nacht de enigste toerist en dus op mezelf en mijn gebrekkige Spaans aangewezen om via het metronetwerk dat de grote stad Medellin kent, naar de wijk El Pablo te komen. Eenmaal daar vroeg de taxi me 8000 cop (iets dat gelijk staat aan ong €2,50) om me naar mijn hostel te brengen. In verhouding veel voor een ritje dat ik ook kon lopen in 30 min, dus ik bespaarde me het geld en gaf ongeveer de helft uit aan een heerlijke wortelcake en 2 koffie voor onderweg. De app MapsMe heeft me zo al heel vaak gered en bovendien beschermd tegen afzettende taxichauffeurs die óf zeggen dat de afstand niet loopbaan is, óf wel een teller hebben, maar vervolgens een leuke omweg verzinnen. Gelukkig is de meerderheid wel eerlijk . Hoe dan ook kwam ik met een ‘bus-lag’, die je toch wel overhoud aan zo’n reisnacht, in Galaria hostel aan, waar ik als allereerste Hannah tegen het lijf liep.. stomverbaasd staarde we elkaar enkele seconde aan voordat we iets konden uitbrengen. We hadden al zo vaak afscheid genomen, waren elkaar al zo vaak weer tegen gekomen, het lijkt wel voorbestemd. Moe plofte ik op mijn nieuwe bed. Tijd voor een afhaakdag waarin ik ook weer mijn avonturen kan opschrijven.

Ik was gestopt bij mijn aankomst in Palomino. Meer dan een zandweg met hostels, het zwembad daarvan, het strand en een hele lange rivier heb ik daar niet gezien. Ik was nog steeds samen met Hannah sinds de Lost City tour, maar we werden ook weer herenigd met Beth, ook een 'lost city' groepsgenoot. De meest bekende activiteit in Palomino is tubing. Wat inhoud dat je letterlijk met een (oude) opgepompte traktor band de rivier af gaat drijven. Het meest spectaculaire hiervan was misschien wel de tocht met de motorbike en dan samen met de chauffeur IN de band. De mega luchtbumper die we op die manier creëerde voelde apart veilig en comfortabel terwijl we harder dan nodig over de zandweggetjes scheurde op weg naar het startpunt van de tubing. Het drijven op de band zelf was gewoon super chill. Het duurde 2 uur voordat de rivier zich met de zee mengde en we af zijn gestapt om terug te lopen.

Na een 2de nacht vertrok ik ’s ochtends weer alleen naar het bergdorpje Minca. Na één nacht in het dorpje wilde ik nog minimaal 1 nacht in het bekende hostel 'Casa Elemento' verblijven wat hoger op de berg in de jungle ligt en bekend is om zijn grote hangmatten. In Minca zelf had ik 2 opties; óf 4 uur met mijn rugzak naar boven lopen, of weer achterop een motorbike. Ik heb altijd gezworen nooit in een 'ver' land op een motorbike te gaan, laat staan zonder helm, met korte broek en bij een vreemde achterop, maarja 4 uur lopen was ook niet echt een optie met mijn spullen. Dus ik verbrak voor de 2de x mijn belofte en sprong achterop. Die ochtend was het uitzicht inderdaad bijzonder mooi vanaf de grote hangmatten: jungle met ver weg de stad Santa Marta en de zee. Alle loslopende honden en katten gaven me een extra fijn 'thuis' gevoel. Ik werd opnieuw herenigd met Hannah waar ik in Palomino afscheid van had genomen, maar nam na 1 dag ook wéér afscheid. Het uitzicht zoals die eerste ochtend is nooit meer terug gekomen. De jungle en de bergen maakte het weer erg onvoorspelbaar waardoor lange wandeltochten minder verstandig waren en het regende veel en hard. Na de 2 de nacht ben ik samen met 3 Nederlandse meiden naar beneden gelopen. Verschillende keren hebben we over bergen aarde moeten klimmen waar misschien een paar dagen ervoor gewoon een karrenpad was. Deze kleine aardverschuivingen zijn dus niet heel ongebruikelijk na de enorme onweersbuien waarvan ik nu inmiddels de tel ben kwijt geraakt. Tijdens de tocht verzamelde we avocado’s, mango’s en bananen waar we later onze eigen lunch van maakte. Die nacht verliet ik de kuststreek en pakte ik de nachtbus naar San Gil, de mekka van de extreme sporten.

In Sam's VIP hostel in San Gil ontmoette ik een Duitse jongen die ook net met de nachtbus was aangekomen. We besloten samen Barachari te bezoeken, een dorp iets verderop. Vanuit Barachari liepen we via de weilanden naar Guane. Beide dorpjes zijn uniek in architectuur, wat ik het beste kan omschrijven als heel schattig. Foto’s zeggen vast meer  Het dorp is in ieder geval zeer zeker een bezoek waard! Die avond boekte ik een klasse IV, V raften voor gevorderde en Paragliden in de Canõn.

Eerst stond het raften op het programma. Ik was stiekem best wel zenuwachtig en de uitgebreide veiligheidsinstructies aan land maakte het niet heel veel beter. Wat te doen als je eruit valt, wat als de boot omslaat, wat als je onder de boot zit, wat als de boot tegen een rots hangt ?? etc etc. Het moeilijkste wat ik ooit gedaan had was klasse III, dus dit werd zeker een stukje heftiger. Een geruststelling was wel dat er een Kajak mee ging voor de veiligheid. In het water was ik de aangewezen persoon om voor te doen hoe je zowel aan de punt, als aan de achterkant van de kajak kon hangen als je te water raakte. Toen we voldoende hadden geoefend met elkaar in de raft te trekken, paddelen en de posities gingen we de rivier op. Ik zat samen met een Belg vooraan in de boot, wat inhield dat ik het beste op moest letten wat betreft de commando's, maar ook het meeste water moest vangen…. De tip die ik van me tante kreeg om vooral mijn mond goed dicht te houden was zo gek nog niet (al heb ik toch wel heel wat water ingeslikt). Het was ongelooflijk gaaf! Heel vaak dacht ik dat we compleet door het water verslonden zouden worden. Voor me zag ik dan één grote kuil gevolgd door een berg met water, rotsen links en rechts, vervolgens gingen we echt met boot en al kopje onder en toch bleven we overeind en kwamen we weer boven. Ongelooflijk!! Ik heb veel bewondering voor de professionaliteit van de gidsen, die wel echt heel goed wisten wanneer ze welke commando’s moesten geven. De overwinning werd gevierd met kip en bier!

De volgende dag, nog maar net bijgekomen van het raften, stond het Paragliden op het programma. Eenmaal bij de canôn aangekomen ging alles heel snel. Ik wilde niet als eerste, maar moest als eerste en voordat ik goed en wel besefte vloog ik al in de lucht. Het voelde meteen al heel veilig en helemaal niet eng, dus kon ik al snel echt genieten van het uitzicht, het vliegen en eens de vogels van bovenaf bekijken . Op het einde vroeg de piloot me of ik in was voor een paar tricks. Toen ik instemde maakte we halve salto’s waardoor het net leek of ik in een achtbaan zat. De landing was weer opvallend zacht. Weer een paar hele gave ervaringen rijker!!