Paspoort gestolen

23-10-2018
De deuren van het KLM toestel zijn net gesloten, ik probeer me te ontspannen en start mijn blog op mijn tablet ipv mijn geliefde telefoon in een poging mijn hoofd te legen. In de complete achterste zone waar ik zit, zitten in de verte zo’n vier mensen. Een stewardess passeert en vraagt mij of ik me niet erg eenzaam voel. Ik heb niet alleen de keuze wáár ik wil zitten, maar zelfs in welke complete rij ik wil LIGGEN. Nog vol adrenaline vertel ik deze vreemde wat er precies 3,5 uur geleden gebeurd is en dat het vooral een wonder is dat ik überhaupt hier in deze vlucht mocht zitten. Haar nieuwsgierige, zowat werkloze, collega’s komen erbij staan terwijl ik, naar omstandigheden, opgelucht en wat lachend mijn handgeschreven noodpaspoort laat zien.

De laatste 2 nachten verbleef ik in een hotel/hostel. Ik deelde weliswaar mijn kamer met 2/3 andere personen, maar de kamer had een toegangspasje, we hadden een eigen badkamer, fatsoenlijke schone witte lakens en ik hoefde niet in een stapelbed. Kortom een perfecte tussenweg die betaalbaar was! Kort na het inchecken ontmoette ik een Russische kamergenoot. Ik was enthousiast eindelijk een Russische reizigster te ontmoeten en we besloten samen uit eten te gaan bij de Argentijnse grill. De volgende dag had ik niet erg veel moed om iets te doen. Mijn oorspronkelijke plan was de ferry naar Uruguay te nemen, maar ik kon de moed niet verzamelen veel actie te ondernemen. In plaats daarvan ging ik ontbijten bij het bekende Tortoni Café en maakte vervolgens nog gebruik van mijn accreditatie om opnieuw La Boca te bezoeken. Zowel met mijn accreditatie als met de metrokaart kon ik nog steeds gratig gebruik maken van al het openbaar vervoer in de stad.

De volgende dag was mijn vlucht om 15:45 uur. Op advies van het hostel zou ik met de taxi een uur uittrekken om bij het vliegveld te komen. Ik nam al mijn spullen mee naar de woonkamer van het hostel en keek een netflix filmpje op de bank. Achter me was een klein barretje met een waterkoker waar ik heen liep om een bakje noedels te maken. Toen ik de noedels op de salontafel zette zag ik meteen dat er iets mis was met mijn tas. Ik had mijn paspoort altijd in mijn handtasje met mijn portemonnee en mijn telefoon als ik ging reizen en nu zag ik geen paspoort en geen telefoon. Al wist ik meteen dat het niet goed zat, toch hoopte ik dat ik in een ongebruikelijke actie mijn paspoort verplaatst had. In paniek keerde ik alles ondersteboven. De twee mensen aan een tafeltje naast de bank keken me aan. Ik vroeg of er iemand geweest was, maar ze zeiden van niet. Ikzelf had ook niemand zien passeren, bovendien maakte het hotel zo’n veilige indruk op me dat ik me bijna niet voor kon stellen dat iemand het zou hebben meegenomen en waarom dan mijn paspoort terwijl mijn portemonnee er nog was. Met groeiende inwendige paniek liep ik naar de balie en zei dat mijn paspoort weg was en mijn vlucht over 4 uur vertrok. De meneer, waarschijnlijk de manager, nam het meteen serieus en liep naar de bewakingsbeelden. Ik kreeg meer steun en mensen probeerden mijn telefoon te bellen. De kussens van de bank werden geïnspecteerd en ikzelf liep verward de toilet, keuken en andere plaatsen af om, tegen beter weten in, te kijken of ik mijn ‘losse’ paspoort en telefoon niet ergens had laten slingeren. Ik liep langs de balie en zag 3 staf leden geconcentreerd naar de beelden kijken. Ik had tot dan toe niets anders in beeld gezien dan mezelf zittend op de bank, maar inmiddels was ik opgestaan en achter de bank bezig met de waterkoker. Een man loopt een rondje door de woonkamer en gaat precies naast mijn tas op de bank zitten. Op dat moment wist ik voldoende.. Ik heb me afgewend van het scherm. Hoe kon me dit gebeuren? In het vorige hostel nam ik mijn tas zelfs mee mijn bed in, hier had ik hem op de bank laten staan bij mijn andere spullen. De vele security camera’s, de balie in het zicht, de besloten ruimte, de mensen naast mijn spullen aan een tafeltje, dat alles had me een comfortabel en veilig gevoel gegeven. Bovendien… wie steelt nu mijn oude telefoon, maar vreemder nog… mijn paspoort? Ik zat vol ongeloof en schuldgevoel. De mensen van het hostel vingen me op en ook enkele gasten probeerde me te vertellen dat het niet mijn schuld was en dat er overal ‘slechte’ mensen waren. Ik wist niet wat ik moest doen, als niet mijn vlucht over 4 uur ging kon ik een lijstje maken en dat rustig afwerken, maar nu wist ik niet waar ik moest beginnen. Een vrouw, Lucia genaamd zei me op een gegeven moment dat ik naar de ambassade moest gaan. Ik belde de ambassade waar ik de situatie uitlegde. Er werd mij medegedeeld dat de kans heel klein was dat ik mijn vlucht nog ging halen.. maar dat ik het beste zo snel mogelijk kon komen. Wonder boven wonder was de Ambassade dichtbij. Lucia bestelde een Uber en bracht mij tot in het gebouw van de Nederlandse Ambassade totdat ze zelf niet verder mocht toen ik twee zware deuren en een sluis door moest. De vrouw van de ambassade was de papieren al klaar aan het maken. Ik stuurde zoveel mogelijk informatie door via mijn mail, mijn paspoort, pasfoto etc. vulde de papieren in terwijl zij mijn handgeschreven noodpaspoort in elkaar ‘knutselde’. Ondertussen belde ik ook mijn moeder dat ik de vlucht waarschijnlijk niet zou kunnen nemen en blokkeerde mijn bankkaart én simkaart. Inmiddels was het al bijna 2 uur en had ik de hoop sowieso al opgegeven de vlucht te halen toen ze zei dat mijn paspoort klaar was. Er waren nog wat administratieve afhandelingen, maar in principe kon ik het nog proberen. We bestelde een Uber die er binnen 5 minuten was en ze bracht me persoonlijk tot aan de auto. Ik weet niet wat ze precies tegen de chauffeur heeft gezegd in het Spaans, maar hij begreep dat het haast had. Precies 65 minuten voor vertrektijd rende ik de terminal binnen op zoek naar de KLM desk die elk moment kon sluiten. Buiten adem overhandigde ik hen het noodpaspoort en na wat telefoontjes bracht ze een bagage label aan. Inwendig nam ik en sprong. Dat betekende dat ik het ging halen! Ik mocht nog aan boord! Ik vloog door de douane en kwam precies bij de gate toen het boarden halverwege was. Snel opende ik mijn tablet om mijn ouders en de Ambassade een laatste mail te sturen dat ik het vliegtuig had gehaald voordat ik aan boord ging.