Miami

4 maanden nadat ik voor mij zelf de knoop doorhakte, 3 maanden nadat ik mijn leidinggevende over mijn vertrek berichtte en 1 week na mijn laatste werkdag bevind ik me in het vliegtuig naar Miami. Ook al speelde het idee om te gaan reizen al jaren door mijn hoofd, ik betwijfelde of ik echt ooit de beslissing kon en durfde te nemen, en wanneer was dan het juiste moment? Het moment was gekomen, ik had de beslissing durven maken en het voelde goed!

Zuid-Amerika stond al lang op mijn verlanglijstje en nadat ik vorig jaar door Nicaragua, Costa Rica en Panama gereisd had, was het voor mij vrij snel duidelijk dat ik wilde doorgaan waar ik was gebleven en dat betekende dus Colombia.

Maar eerst Miami! Niet per definitie een bestemming waar ik altijd van droomde, aangezien ik niet echt ben van de glitter, de glamour, de party’s en de volle stranden. Echter gaan vluchten naar het noorden van Colombia vaak via Miami en als ik er dan toch ben dan ben ik wel te nieuwsgierig om er niet even een aantal dagen te blijven hangen. Bovendien breekt het de reis een beetje en hoef ik niet meteen met een jetlag hoofd in het Spaans te vallen… want tja dat zal sowieso nog wel een dingetje.

Doodmoe kwam ik die eerste avond aan in mijn hostel SoBe & Bar in Miami South Beach. Ik was de laatste van mijn kamer die incheckte en moest me een weg banen tussen de rolkoffers en chique schoenen waarmee de grond bezaaid was. Terwijl ik me bovenin mijn stapelbed nestelde begonnen mijn Braziliaanse kamergenoten uren te besteden aan het stijlen van hun geblondeerde haar, het veilen van hun nagels en bovendien het klagen over de pijn aan hun voeten vanwege de schoenen met de hoge hakken (later hoorde ik dat deze verplicht waren geweest om bepaalde clubs te bezoeken). Aangezien ik niet eens mijn mascara had ingepakt, laat staan schoenen met hakken, kwam ik al snel tot de conclusie dat ik niet echt thuis hoorde in dat gezelschap. Ik heb verder dan eigenlijk ook geen woord met deze meiden gewisseld. Mijn eerste gesprek begon ik bij toeval met een oudere Colombiaanse man. Uiteraard vertelde ik dat ik mijn reis over een paar dagen zou vervolgen naar Colombia en dat ik me daar erg op verheugde. We praatte wat over Colombia en de veiligheid van zijn land. Hij kende het verhaal van Bolt en zijn cameraman, maar volgens hem was het hoe dan ook veiliger dan ooit om Colombia te bezoeken (dus met name ter geruststelling aan de thuisblijvers