Paardrijtocht en bye bye Colombia

12 aug 17

Eindelijk een kamer voor mij alleen, een tweepersoonsbed én een stapelbed met een eigen badkamer. Ik heb meteen gebruik gemaakt van deze luxe en mijn spullen liggen dan ook wijd verspreid. Aangezien ik geen schoon ondergoed meer over had ben ik maar meteen begonnen met mijn was te verzamelen nu ik in een stad ben en ik vast een laundryservice ergens kan vinden. Gisteren avond ben ik na twee volle busdagen in Quito (Equador) aangekomen. Het is 5 dagen nadat ik hoorde dat Gwen me komt opzoeken voor 3 weken en ik heb me nog relatief moeten haasten om vóór haar in Quito aan te komen. Toen ik hoorde dat ze geboekt had ben ik een gat in de lucht gesprongen. Al wist ik dat ze erover dacht.. ik had het eerlijk gezegd niet verwacht. Ze komt vanacht aan en heb ons daarom de luxe van een eigen kamer gegund en ik kan, uieraard, niet wachten... Het grote bed dient als bureau en wijd uitgestald liggen mijn lonely planets, folders en aantekeningen over Equador en wat we samen kunnen doen. Maar eerst moet ik mijn Colombia reis nog afschrijven.

Ik was gebleven bij mijn reis van Cali naar Popayan. Een veel langer durende reis dan gepland en ik arriveerde dan ook pas na zonsondergang. Gelukkig verzekerde twee politieagenten me dat het veilig genoeg was om naar mijn hostel te lopen. Popayan is een studentenstad en de gebouwen veel mooier dan die van Cali. Ik nam de volgende ochtend de "free walking tour" gegeven door een studente van Popayan die als vrijwilligster werkte om haar Engels te kunnen oefenen. Het was een leuke tour die ik helaas iets eerder moest afbreken omdat ik de bus wilde pakken naar San Agustin, een stadje ten oosten van Popayan wat bekend staat om de archeologische opgravingen. Ook dit werd weer een unieke, maar ook slopende busreis. 4 van de 5 uur rijden was over een onverharde hele slechte weg. De natuur echter was prachtig, maar een foto maken onmogelijk omdat het zo bobbelde. Langs de kant stonden bordjes met tapirs erop, wat de reis nog spannend maakte ook, maar helaas natuurlijk geen gezien. Ik kwam tegen de avond aan op mijn bestemming en zocht op de bonnefooi een hostel. Ik eindigde in Bambuda hostel, een hostel wat bijna aan elkaar geknutseld leek met huisjes, verdiepingen en losse afdakjes die elkaar overlapte. De grote slaapzalen kende dit keer geen stapelbedden! Ik informeerde meteen naar de paardrijtochten. In de lonelyplanet had ik gelezen over meerdaagse tochten te paard. Helaas waren hiervoor geen andere kandidaten en alleen met een gids zag ik vanwege de kosten en gebrek aan Spaans niet zitten. Ik gaf aan er nog 1 dag op te willen wachten en men zou voor mij bij hostels informeren. De volgende dag boekte ik wel een paardrijtocht van 4 uur naar drie plekken met opgravingen. De volgende ochtend stonden er 4 paarden klaar. Mijn oog viel al meteen op de bonte merrie..dat moest en zou mijn paard worden ;-). Mijn twee groepsgenoten waren twee Fransen die ik tijdens mijn reis al vaker was tegen gekomen. Zij hadden echter nog nooit op een paard gezeten, waardoor ik bang was dat mijn ritje wat saai zou uitpakken. Maar niets was minder waar! Al in de eerste meters ontdekte we dat mijn paard totaal geen vriendjes was met de paarden van het Franse koppel en heel graag voorop wilde. Als ik mijn paard aanzette om in te halen werd het een race tussen de paarden en verassend genoeg waren de Franse totaal niet bang voor wat actie. Bij de opgravingen zelf zette we onze paarden op de daarvoor gemaakte 'parkeerplaatsen' en bezochte de statuten (van steen gemaakte dieren en mensen) te voet. Op één van deze stops ontmoette we bij de koffie een Colombiaan die Engels sprak en we raakte aan de praat. We hadden het over de gastvrijheid van Colombianen en hoe we het beste van San Agustin (Colombia) naar Quito (Equador) konden gaan. Hij vertelde dat hij dit ooit te paard had gedaan en gelijk hing ik aan zijn lip. Te paard op de bonnefooi rondtrekken is iets waar ik als kind al over fantaseer. Ik had zoveel vragen... maar we moesten verder. Op de terugweg vroeg onze gids of ik nog geïnteresseerd was in een meerdaagse tocht. Ik legde uit dat de kosten en gebrek aan Spaans mij ervan weerhielden om dat alleen met gids te doen (hierbij hielpen de fransen met vertalen). Echter had hij iemand gesproken die mijn gids wilde zijn als ik zijn paard betaalde (wat neerkwam op 15 euro per paard per dag), omdat deze persoon het zelf wel leuk vond om een paar dagen de bergen in te gaan te paard. Toen ik erachter kwam dat deze man de Engels sprekende Colombiaan was die we zojuist ontmoet hadden was ik natuurlijk razend enthousiast. Die avond zou hij me bij mijn hostel ophalen zodat we erover konden praten.
Die middag bezocht ik nog een aantal parken met het Franse koppel en die avond ontmoette ik "Harry" voor de 2de keer in zijn eigen Hostel Casa De Nelly. Hij legde me aan de hand van een tekeningen uit wat het plan was en liet zijn grote huis in de bergen zien. Daar zouden we slapen en koken en vanuit daar een aantal watervallen bezoeken. We konden 2 of 3 dagen wegblijven en voor die tijd moesten we eten meenemen. Enthousiast keerde ik terug naar mijn hostel en pakte mijn spullen voor het avontuur. Die nacht regende het veel en vreesde voor onze tocht. Harry appte me dan ook die ochtend dat hij het niet verstandig vond om te vertrekken. Uiteraard was ik teleurgesteld, maar ik hield hoop voor de volgende dag. Ik wisselde van hostel en trok in bij Casa de Nelly. En dat hostel is een waar paradijs! De dorm had enorm veel ruimte en mijn bed was een twijfelaar, met de lekkerste matras sinds het begin van mijn reis. Vanaf daar appte ik met Gwen en hoorde ik dat ze haar ticket had geboekt! Mijn dag was weer helemaal goed gemaakt! Die middag vertelde Harry mij uitgebreid adhv foto's over zijn paardrijtocht naar Equador waarbij hij mijn vele vragen beantwoorde.
De volgende ochtend vertrokken we alsnog met de paarden de bergen in. Ik kreeg een vos ruin toegewezen (Wisky) en Harry kreeg een bruine merrie (Camilla). Wisky was wat slomer en luisterde niet zo goed naar mijn hulpen. Camilla had heel wat meer temperament, dus na een uurtje zijn we gewisseld. Ik denk dat ik nou eenmaal beter met merries overweg kan. De tocht was een waar avontuur. De paarden kunnen zo ontzettend veel! Stijle rotsen, rivieren door, smalle paadjes waarbij ik plat op de rug moest gaan liggen en ook stukken waar we af moesten stappen en de paarden voorop het tempo lieten bepalen. Als ervaren paardrijdster die alleen vlakke grond in Nederland is gewend, een heel avontuur en ervaring. Tijdens onze lunchpauze lieten we de paarden los grazen en hielden ze vanaf een afstandje in de gaten. Tegen de avond kwamen we in zijn huis in de bergen aan. Het grote huis had hij, als architekt zijnde zelf ontworpen en het plan was hier ooit een hostel van te maken. We spoten de paarden af en lieten ze in de grote weide achter het huis. We sliepen die nacht op het balkon buiten onder de volle maan en de sterren. Helaas begon het tegen de ochtend weer heel hard en veel te regenen. Ingepakt in regenkleding bezochten we te voet een waterval in de buurt. Daarna zadelde we de paarden en reden we een paar uur door de weilanden. Bij de rand van de jungle aangekomen gingen we te voet verder om een andere waterval te bezoeken. We hadden nog net geen manchettes nodig om onze weg naar de rivier te banen. De watermassa van de waterval was door de vele regen enorm! We klommen de berg weer op naar onze paarden en vervolgde onze weg terug naar San Agustin waar we tegen de avond aankwamen. Een geweldige rit waar ik heel dankbaar voor ben.

De volgende dag starte ik mijn reis via Popayan naar het grensplaatsje Ipialis om 5 uur 's ochtends en kwam om 19 uur aan. Bij het inchecken in het Las Vegas Hotel kwam ik een Brits koppel tegen waarmee ik ging eten en de dag erna de Kathedraal in de bergen bezocht alvorens we samen de grensover staken naar Equador. We hadden allen een wat somber gevoel omdat we afscheid namen van Colombia ook al verheugde we ons op het volgende avontuur. De oversteek duurde ruim 2.5 uur en ik had het geluk met de Britse te zijn die me geld leende toen ik tot 2x toe geen geld uit de pinautomaat kreeg. Toen we in Quito na een lange taxirit afscheid namen hadden we dus een reden om later af te spreken. toen ik in het donker naar mijn hostel liep was ik verbaasd over de enorme hoeveelheid mensen op straat. De wegen waren afgezet zodat mijn taxi niet verder had kunnen rijden, maar wat er gaande was hoorde ik pas in mijn hostel: het was het "feest van het licht". Wat dit inhield besloot ik samen met Gwen te gaan ontdekken op zondagavond.
Wat verheug ik me op haar komst! Iemand om mijn ervaringen mee te delen en even hoef ik niet alle beslissingen alleen te nemen!