Het leven op de Farm (Karuma River reserve)

22nov17

Dat mijn Research Visa voor Zuid Afrika uiteindelijk optijd was en ik zoals gepland de 21ste November kon vetrekken was alsnog onverwacht. Ik dacht in mijn planning overal rekening mee gehouden te hebben en genoeg reserve tijd te hebben ingecalculeerd voor de aanvraag van mijn Visa. Maar wie bedenkt dat ze de Ambassade van de ene op de andere dag gewoon onaangekondigd 2 weken dicht kunnen doen? Na een lange wachttijd en één afwijzing later kon ik mijn definitieve aanvraag indienen 10 dagen vóór vertrek. Dit was volgens de papieren niet lang genoeg, maar ik had geluk! Terwijl ik met het Nederlands team onderweg was naar Marseille waar ik dat weekend zou jureren kreeg ik een telefoontje dat mijn Visa klaar lag. Enerzijds was er enorme opluchting, anderzijds ook weer meer stress. Mijn Visa kon enkel opgehaald worden tussen 9 en 12 uur ’s ochtends en aangezien ik pas de middag vóór vertrek naar Zuid Afrika terugkwam uit Zuid Frankrijk zou ik dus alleen maar mijn Visa kunnen ophalen op de dag van vertrek. Niet echt iets voor mij natuurlijk! In mijn vrije tijd in Marseille ploeterde ik me door de berg informatie heen van mijn vrijwilligerswerk wat ik die zelfde week toegestuurd had gekregen. Het waren vooral veiligheidsinstructies. Wat te doen als je wordt aangevallen door een struisvogel of eland. Wat te doen bij een bosbrand en wat te doen als je gebeten wordt door een dodelijke slang of schorpioen. Regels over dichte schoenen dragen ’s avonds en over het ALTIJD gebruiken van een zaklamp in het donker. Het meedragen van een radio als je de farm verlaat etc. etc.

Op maandag kwam ik tegen de middag terug uit Marseille en reisde via een bezoek aan de traveldoctor naar huis om mijn laatste spullen te pakken. Gelukkig had ik mijn ouders die me dinsdagochtend via Den Haag naar Schiphol brachten, want anders weet ik niet hoe ik al deze stress had moeten overleven. Op schiphol aangekomen bleek er een grote storing te zijn. Eerst dacht ik te zien dat het geen effect had op mijn vlucht, maar de vertraging werd eerst een uur, daarna 5 uur en daarna toch weer 2 uur. Ik haalde nog net mijn aansluiting in Londen! In Johannesburg stapte ik over op een heel klein vliegtuigje richting Sishen waar ik opgehaald werd door 2 managers van het project.
We reden 3 uur lang over een rechte weg zonder huizen of dorpen te zien. Het asfalt ging over in een onverharde weg en ik realiseerde me weer hoe afgelegen je in Zuid Afrika kon zitten. Aangekomen op ‘de farm’ werd de auto en de aanhanger bestormd door mensen. Iedereen zocht zijn eigen boodschappentas. De één na de andere persoon stelde zich aan mij voor, maar ik kon het door mijn vermoeidheid en de chaos niet onthouden. Uiteindelijk nam iemand me apart, gaf me een bord met eten waar mijn naam op stond en bracht me naar mijn kamer. Ik ben vrijwel meteen in slaap gevallen.

De volgende ochtend zag ik pas goed de plaats. De ‘farm’ zoals het wordt genoemd bestaat uit een groot huis met grote keuken, woonkamer, grote serre, een soort kantoorruimtes, een computer ruimte en een ruimte met al het veldwerkmateriaal. Daarnaast staan her en der verspreid over het grote terrein een aantal grote en kleine losse gebouwen. De meeste zijn de slaapvertrekken. Mijn kamer zit bijvoorbeeld in een gebouw met 9 één persoonskamers en één gezamenlijke badkamer. Mijn kamer is vrij groot, maar het meubilair minimaal: een bed, een bureau met stoel en iets wat lijkt op een tent, maar kan dienen als een kast met wel één schap ;-). Ten opzichte van Lajuma (mijn stage plaats 5 jaar geleden in Zuid Afrika) is de kamer lux! Onder het golfplaten dak zit immers een plafond, ik heb gordijnen en de badkamer heeft tegels. Er is geen verwarming of airco, maar voor het feit dat het overdag 40 graden is blijven de kamers relatief koel. Ik hang wat foto’s van mijn huisdieren aan de muur, zet wat boeken op mijn bureau, leg mijn kleren in de ‘kast’. en creëer een nachtkastje met bakstenen en een houten plankje wat ik vind bij ‘het afval’. Ik ben tevreden over mijn kamer, het enigste is dat ik niet blij ben met mijn matras. Overduidelijk versleten met een diepe kuil in het midden. Het stuk hout waar de matras op ligt is aan één kant doorgebroken, waardoor er nog een tweede kuil ontstaat. Voorzichtig laat ik dit probleem vallen bij de lunch aan de persoon die mij de kamer gegeven heeft en nog geen 10 minuten later zie ik iemand een in plastic gesealde matras en een bed richting mijn gebouw dragen. De vraag of ik het wel even stil wilde houden, want anders kwam er een matrassen dans ;-).
Ik schat in dat er 30 tot 40 mensen op de farm verblijven: enkele post docs, pHd studenten, managers, vrijwilligers en studenten. Er zijn enorm veel nationaliteiten: Zwitserland, Engeland, Australië, USA, Frankrijk, Spanje, Iran nog één andere Nederlander en vast nog meer waar ik het nog niet van weet. Ik stel me opnieuw aan de mensen voor die ik tegenkom. Ik kan me nauwelijks iets van de avond ervoor herinneren. Iedereen is bereid me te helpen en de weg te wijzen. Ze wijzen me op het gemeenschappelijke eten, bedoeld voor ontbijt en lunch die je zelf moet bereiden en het eten dat voor de avond bedoeld is. Door de weeks wordt er voor ons gekookt. Voor het gemeenschappelijke eten geldt: op is op. Er is een lijst met voedsel en hoeveel iedereen per dag mag gebruiken, maar de grote vraag is of iedereen zich eraan houdt. De doos met eieren was al op voor die dag, dus waar mijn twee eieren zijn mag Joost weten ;-).
Iedereen heeft ook een eigen box in de koelkast en in de voorraadkast waar je evt. nog extra eigen dingen in kunt doen. De enigste manier om je eigen voorraad aan te vullen is door het invullen van een formulier en vervolgens geld te geven aan éen van de managers. Eéns in de 2 of 3 weken gaan zij naar een winkel om het gemeenschappelijke eten te kopen en onze persoonlijke boodschappen te doen. Aangezien de reistijd meer dan 3 uur is hebben we zelf niet de mogelijkheid de farm te verlaten, tenzij er een medische noodzaak is.

Het internet is heel erg slecht of bijna niet werkend mijn appjes worden misschien 2x per dag verzonden of komen binnen. FB en mail werkt sowieso al niet. Gelukkig hebben we de mogelijkheid een internet voucher te kopen, maar best wel prijzig: 10 euro voor 1 GB! Om dit verslag te kunnen plaatsen heb ik in ieder geval wel fatsoenlijk internet nodig.

Die middag vind ik mijn weg naar ‘het lab’. Het lab is het enigste gebouw met airco. Grenzend aan de gemeenschappelijke lab ruimte zijn 7 kamer met ieder een aantal kolonies met molratten huizend in doorzichtige tunnelsystemen met dozen en boxen dienend als ‘waste bak’, ‘nest bak’ en ‘toilet’. Het ziet er creatief in elkaar geknutseld uit. Op het lab werken op dit moment 4 vrijwilligers, 2 phd studenten, een manager en een Post Doc.

Een uur vóór zonsondergang trek ik mijn hardloopschoenen aan. Tijd om de omgeving te verkennen. Met de verplicht mee te nemen radio in mijn hand loop ik het kleinste rondje van de kaart. De omgeving is overal hetzelfde. Veel zand met wat prikstruikjes op de grond en af en her en der verspreid een boom. Het zand is kurk droog en los waardoor het rennen soms zwaar is. Ik zie elanden en springbokken. Ondanks dat ik nog aan de hitte moet wennen, voel ik me na het rondje rennen een stukje fitter! Een beetje overmoedig, maar enthousiast schrijf ik me in op de lijst van deelnemers voor de hardloopwedstrijd van 5 km over 2 weken. Ik zie wel hoe ver ik kom! Rond 9 uur die avond wordt eindelijk het warme eten geserveerd en kruip ik direct erna mijn bed in. Om 7 uur ’s ochtends moet ik immers op het lab verschijnen.