De amazone, zoutvlaktes en terugreis vanaf Chili
Door: Carlijn
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
18 Oktober 2017 | Chili, Santiago de Chile
18 okt 17
Inmiddels ben ik 2 dagen thuis en loop ik dus wat achter met mijn reisverslag, dus vandaag maak ik een inhaalslag. Ik was gebleven bij mijn vlucht van La Paz naar Rurrenabaque.
Het kleine vliegtuigje was met een harde klap geland, weliswaar op een landingsbaan, maar op het eerste oog midden in de jungle. Er was geen “airport” en er stond een busje te wachten met een klein groepje mensen die het vliegtuig weer terug zouden nemen naar La Paz. Het busje bracht ons naar een gebouwtje waar ze later handmatig de bagage uitdeelde (maarja het ging om nog geen 10 tassen). Zodra ik het vliegtuig uitstapte viel de enorme vochtige hitte op me neer en na het hoge koude La Paz moest ik daar wel degelijk aan wennen. Ik checkte in bij mijn hostel “El Curichal” en zocht vermoeid een hangmat uit om te rusten, want ook de vermoeidheid van Huayna Potosi zat nog wel degelijk in mijn lijf. De daarop volgende nacht werd echter een verschrikking. Terwijl ik dacht in het kleine amazone dorpje meer rust te vinden dan in de stad, bleek er een feest te zijn bij de buren van het hostel met oorverdovend luide muziek tot 5 uur in de morgen. De ontzettende geluidsoverlast, tezamen met de meest slechte matras en de meest benauwde kamer ooit deed mij de volgende ochtend besluiten om meteen opzoek te gaan naar een andere slaapplaats. Zo belande ik in het “El Lobo” hostel, waar ik een dorm voor me alleen had met uitzicht op een grote amazone rivier… 100x beter! Samen met Lara, een Britse die ik al in het vliegtuig wat tegengekomen struinde ik die dag de agencies af om een tour uit te zoeken. Uiteindelijk koos ik voor een 3 daagse tour in de Pampus bij Dolphins travel. Lara kon geen keuze maken en besloot een dag langer te verblijven in het dorpje zelf.
De volgende dag vertrokken we met een Jeep richting het dorpje Santa Rosa. De groep bestond naast mijzelf uit een duits koppel en de gids Antonio. Die middag stapte we in een lange kano met motor waarmee we de rivier afvoerde om dieren te spotten. We zagen enorm veel ‘stinky birds’, capibara’s, kaaimannen en schildpadden. Die avond arriveerde we in onze lodge aan de rand van de rivier, waarop we die avond weer de boot pakte om de zonsondergang te bewonderen en met onze zaklampen de kaaimannen in het donker te spotten. De oranje oplichtende ogen van de kaaimannen waren echt overal!
Om 9 uur was het einde ‘stroomtijd’ dus zat er eigenlijk niets anders op dan naar bed te gaan. Dat was voor mij meer dan welkom, want ik was nog steeds moe. Mijn mede groepsgenoten hadden een minder goede nacht en hadden beiden óf een griepje óf voedselvergiftiging te pakken. Die ochtend gingen we daardoor maar met z’n drieën op pad om opzoek te gaan naar de slangen. In de brandende zon struinde we te voet de open moerasachtige velden af opzoek naar anaconda’s. Net toen we het bijna op wilde geven spotte Antonio het enorm lange en grote beest. Even later spotte we in de bossen een Cobra, waar ik een geweldig filmpje van kon maken. Met een geslaagd gevoel kwamen we terug bij de lodge waar we lunchte en vervolgens weer de boot pakte om piranha’s te gaan vissen. Hiervoor kregen we ieder een touwtje met een haak en wat gedroogd vlees. Zodra je de lijn in het water gooide voelde je het kauwen aan de haak, maar steeds was mijn haak leeg als ik hem weer binnen haalde. Later ontwikkelde ik de strategie om hard aan de lijn te trekken zodra ik gekluif voelde. Hiermee slingerde ik de ene naar de andere piranha de boot in. Echter waren het over het algemeen kleine visjes, te klein om te eten dus die gooide we naar een tijdje weer terug het water in. Toen we een redelijk avondmaal bij mekaar hadden gevist bewonderde we opnieuw de zonsondergang waarna we een avondmaal hadden met onze zelf geviste piranha’s.
De volgende ochtend bekeken we de zonsopgang waarna we zouden gaan zwemmen met de roze dolfijnen. Ik vroeg me al steeds af wat voor plaats we zouden uitkiezen, want echt overal zaten kaaimannen en ik wist ook nog maar al te goed hoe snel mijn haak met vlees leeg was door alle piranha’s. Het water was zo modderig dat je nog geen centimeter diep kon kijken en toch zei de gids op een gegeven moment dat we het water in konden. Eerlijk gezegd vond ik het doodeng en zag een stripfiguur voor me die in het water zwom waarbij het gedeelte onder water alleen skelet was en bovenwater ‘normaal’. Maargoed… als de gids zegt dat het kan, dan toch maar het water in. Misschien is het dan ook maar goed ook dat je niets kan zien... We zwommen de dolfijnen achterna die af en toe boven kwamen om lucht te happen, maar ze waren niet echt speels omdat het het droogseizoen is en het water te ondiep om echt te spelen. Één keer voelde ik wat in mijn been happen/pikken. Ik riep naar de gids dat iets me gebeten had en lachend zei hij dat dat een sardientje was. Zwem je tussen de kaaimannen en de piranha’s en dan zijn het de sardientjes die je bijten??? Ik wist niet wat ik moest geloven. Na een tijdje hees ik me uitgeput terug de boot in en zag een klein bebloed plekje op mijn been. Ik was wel degelijk door iets gebeten!
Die middag voerde we terug naar het dorpje Santa Rosa waar we weer de jeep pakte richting Rurrenabaque. Ik genoot nog van een lekker avondje in het tropische klimaat waarna ik de volgende ochtend weer het vliegtuig pakte naar La Paz. In La Paz kwam ik weer voor de 3de keer terecht in mijn inmiddels vertrouwde hostel Onkle Inn, waar ik me meteen weer thuis voelde. Ik ruste weer wat, kocht nog wat souvenirs in en ging weer naar mijn inmiddels favoriete pizzeria, waar ik met een glas wijn de meerkampfinale van het WK turnen keek . De volgende ochtend deed ik dan eindelijk een ‘walking tour’ waar ik tot mijn verassing meerdere bekende tegenkwam. Eén oud studiegenootje van de HLO en weer het Britse koppel waar ik de grens van Colombia naar Equador mee was overgestoken. Die avond pakte ik de nachtbus naar Uyuni waarna ik de volgende ochtend weer tig angencies afstruinde om een geschikte tour te vinden waarbij ik de zoutvlaktes zou doorkruisen en terecht zou komen in Chili. Na lang twijfelen en zoeken boekte ik een tour bij Skyline travel en dat bleek een goede keus. Ik kwam terecht in een ontzettend leuke groep met twee Nederlandse vriendinnen, Een Brits koppel en een Duits meisje. Met z’n zessen in de jeep en met al onze bagage op het dak vertrokken we richting de zoutvlaktes. Die middag aten we in het zouthotel en maakte we de meest gekken perspectief foto’s die we konden bedenken. We sliepen in een hostel dat deels bestond uit zout, in ieder geval lag er al overal zoutgrind op de grond, waardoor je dit keer niet zand, maar zout in je bed had ;-). Helaas zat het me niet heel erg mee die nacht en werd ik ziek. Terwijl ik dacht dat ik het na die nacht wel gehad zou hebben bleek dat slechts het begin te zijn en was ik de rest van de dag niets waard omdat ik niets binnen kon houden. De hoogte versterkte het effect dubbel, want uiteindelijk kreeg ik ook de symptomen van hoogte ziekte. Veel heb ik dan ook niet van die dag mee gekregen en heb andere gevraagd de foto’s voor mij te maken terwijl ik als een lappenpop in de auto bleef zitten/liggen. Uiteindelijk heb ik alle energie verzameld om wel te gaan kijken bij laguna colorado. Het rode meer met de flamingo’s wat ik gewoon echt niet wilde missen. In het hostel (hoogte 4500m) ben ik met een kop Coca thee, hoogte pillen en paracetamol in bed gekropen in de hoop dit keer het kleine beetje vocht wel binnen te houden. De volgende ochtend voelde ik me een stuk beter! Die ochtend bekeken we de zonsopgang bij de geisers en bezochten we vervolgens de ‘hot springs’. Rond 9 uur kwamen we bij de grensovergang aan waar onze groep zich splitste en een deel terug ging naar Uyuni en een ander deel de grens overstak naar Chili. Na de nodige stempels, controle’s etc. bereikte ik samen met het britse koppel en de duitse San Pedro te Chili wat ligt in de Atacama desert, de droogste woestijn ter wereld. Ik checkte in bij het Rural Hostel en vulde mijn lege gevoelige maag die middag met noedelsoepen. De sfeer van het dropje beviel me! Het was warmer dan ik had verwacht, heel toeristisch, maar wel heel gezellig. Het dorp kende een hoofdstraat wat eigenlijk een zandweg was met vele angencies, shopjes en eettentjes. Ik ontdekte dat als ik een paar dagen zou wachten het vliegtuig naar Santiago goedkoper was dan de bus van 24 uur. Mijn oorspronkelijke plan was een dag Santiago te doen, een dag Val Pariso, maar het goedkope vliegticket samen met het idee dat ik nog even kon rusten deden me besluiten 4 dagen in San Pedro te blijven waardoor er geen tijd meer zou zijn voor de twee steden. Ik zou me in San Pedro ook zeker niet vervelen want er was genoeg te doen om 2 weken mee te vullen. Na een 2de rustdag boekte ik voor de avond de astronomical tour. Tijdens de Uyuni tour had ik al gezien hoe mooi de sterren hemel was en het was tijd om er iets meer over te weten te komen. Onze gids bleek overenthousiast en leerde ons het nodige over de sterrenhemel en de verschillende sterren. Tevens leerde we de telescoop in te stellen en deden we wat pogingen om foto’s te maken met de sterrenhemel.
De volgende ochtend huurde ik een mountainbike en fietste ik in mijn eentje naar het maanlandschap. Het was een vermoeiende warme fietstocht, maar het was de moeite waard om het landschap te bezoeken zonder de hordes toeristen die uit de bussen kwamen (deze georganiseerde toeren zijn allen in de namiddag). Of het maanlandschap eruit ziet als op de maan…. Geen idee natuurlijk, maar het feit is dat er echt geen sprietje gras te vinden is, alles ik kurkdroog en het landschap is een mengsel van zand, rotsen en stenen met af en toen een zoutlaagje. Het is apart mooi en vooral heel leeg en stil, want er zijn ook geen vogels!
Die middag liep ik voor de 2de keer in mijn reis Ellen tegen het lijf. Zij was nog alleen met vriendin Sanne aangezien de 2 jongens vanaf Peru waren teruggereisd. We besloten die avond met z’n drieën uit eten te gaan.
Die avond informeerde ik wederom naar paardrijdtochten voor de volgende ochtend. Helaas hadden alle agencies de regel dat ze minimaal 2 personen nodig hebben, dus tot dan toe was ik iedere keer teleurgesteld. Uiteindelijk vond ik één agency die een groep had voor de volgende dag. De prijzen in Chili zijn alleen torenhoog vergeleken met de rest van de landen die ik had bezocht, dus ik moest wel even slikken, maarja het zou mijn laatste tour worden! Ik werd opgehaald door een man met cowboy hoed die ons naar zijn ranch bracht waar de 5 paarden al gezadeld en wel klaar stonden. Het viel me op dat de paarden een stuk groter en vooral veel steviger gebouwd waren dan de paarden die ik tot dan toe in Zuid America had bereden. Ik kreeg een ruin genaamd Magarita. Een frans meisje vertelde me dat ze de dag ervoor ook gereden had op deze paarden en dat ze een stuk actiever waren dan dat ze eruit zagen. De paarden werden met 1 hand gereden en luisterde niet naar de benen, maar vrijwel alleen naar gewichtsverplaatsing. Ik was benieuwd en onderweg speelde we wat met aan galopperen en stoppen zonder het gebruik van de teugels. We reden door de rivier in de vallei en beklommen de rand van de canyon opweg naar huis. Het was weer een compleet andere paardrijtocht dan dat ik tot dan toe gedaan had.
In mijn hostel hadden we die avond, mijn laatste avond BBQ. De volgende ochtend pakte ik zo goed en kwaad als het kon mijn tas op een zo economische manier zodat ik alles inclusief alle souveniers mee het vliegtuig in kreeg. Ik vloog naar Santiago waarna ik incheckte in een hostel in de stad. Van de stad heb ik verder niets gezien, want ik vertrok de volgende ochtend weer richting het vliegveld waarna ik via Madrid naar Dusseldorf vloog. Daar stonden Pappa, Mamma en Veerle me op te wachten. Wat was het ontzettend leuk om ze weer te zien! Het was heerlijk weer en we aten die avond buiten mamma’s lasagne waarbij ook Jasper, Loes, Marjo, Laura en Frits aansloten. Met namen Jasper en Loes had ik lang niet gezien vanwege hun wereldreis die deels met mijn reis overlapte. Even is het heerlijk om thuis te zijn! Ik ben benieuwd voor hoe lang ;-)
Inmiddels ben ik 2 dagen thuis en loop ik dus wat achter met mijn reisverslag, dus vandaag maak ik een inhaalslag. Ik was gebleven bij mijn vlucht van La Paz naar Rurrenabaque.
Het kleine vliegtuigje was met een harde klap geland, weliswaar op een landingsbaan, maar op het eerste oog midden in de jungle. Er was geen “airport” en er stond een busje te wachten met een klein groepje mensen die het vliegtuig weer terug zouden nemen naar La Paz. Het busje bracht ons naar een gebouwtje waar ze later handmatig de bagage uitdeelde (maarja het ging om nog geen 10 tassen). Zodra ik het vliegtuig uitstapte viel de enorme vochtige hitte op me neer en na het hoge koude La Paz moest ik daar wel degelijk aan wennen. Ik checkte in bij mijn hostel “El Curichal” en zocht vermoeid een hangmat uit om te rusten, want ook de vermoeidheid van Huayna Potosi zat nog wel degelijk in mijn lijf. De daarop volgende nacht werd echter een verschrikking. Terwijl ik dacht in het kleine amazone dorpje meer rust te vinden dan in de stad, bleek er een feest te zijn bij de buren van het hostel met oorverdovend luide muziek tot 5 uur in de morgen. De ontzettende geluidsoverlast, tezamen met de meest slechte matras en de meest benauwde kamer ooit deed mij de volgende ochtend besluiten om meteen opzoek te gaan naar een andere slaapplaats. Zo belande ik in het “El Lobo” hostel, waar ik een dorm voor me alleen had met uitzicht op een grote amazone rivier… 100x beter! Samen met Lara, een Britse die ik al in het vliegtuig wat tegengekomen struinde ik die dag de agencies af om een tour uit te zoeken. Uiteindelijk koos ik voor een 3 daagse tour in de Pampus bij Dolphins travel. Lara kon geen keuze maken en besloot een dag langer te verblijven in het dorpje zelf.
De volgende dag vertrokken we met een Jeep richting het dorpje Santa Rosa. De groep bestond naast mijzelf uit een duits koppel en de gids Antonio. Die middag stapte we in een lange kano met motor waarmee we de rivier afvoerde om dieren te spotten. We zagen enorm veel ‘stinky birds’, capibara’s, kaaimannen en schildpadden. Die avond arriveerde we in onze lodge aan de rand van de rivier, waarop we die avond weer de boot pakte om de zonsondergang te bewonderen en met onze zaklampen de kaaimannen in het donker te spotten. De oranje oplichtende ogen van de kaaimannen waren echt overal!
Om 9 uur was het einde ‘stroomtijd’ dus zat er eigenlijk niets anders op dan naar bed te gaan. Dat was voor mij meer dan welkom, want ik was nog steeds moe. Mijn mede groepsgenoten hadden een minder goede nacht en hadden beiden óf een griepje óf voedselvergiftiging te pakken. Die ochtend gingen we daardoor maar met z’n drieën op pad om opzoek te gaan naar de slangen. In de brandende zon struinde we te voet de open moerasachtige velden af opzoek naar anaconda’s. Net toen we het bijna op wilde geven spotte Antonio het enorm lange en grote beest. Even later spotte we in de bossen een Cobra, waar ik een geweldig filmpje van kon maken. Met een geslaagd gevoel kwamen we terug bij de lodge waar we lunchte en vervolgens weer de boot pakte om piranha’s te gaan vissen. Hiervoor kregen we ieder een touwtje met een haak en wat gedroogd vlees. Zodra je de lijn in het water gooide voelde je het kauwen aan de haak, maar steeds was mijn haak leeg als ik hem weer binnen haalde. Later ontwikkelde ik de strategie om hard aan de lijn te trekken zodra ik gekluif voelde. Hiermee slingerde ik de ene naar de andere piranha de boot in. Echter waren het over het algemeen kleine visjes, te klein om te eten dus die gooide we naar een tijdje weer terug het water in. Toen we een redelijk avondmaal bij mekaar hadden gevist bewonderde we opnieuw de zonsondergang waarna we een avondmaal hadden met onze zelf geviste piranha’s.
De volgende ochtend bekeken we de zonsopgang waarna we zouden gaan zwemmen met de roze dolfijnen. Ik vroeg me al steeds af wat voor plaats we zouden uitkiezen, want echt overal zaten kaaimannen en ik wist ook nog maar al te goed hoe snel mijn haak met vlees leeg was door alle piranha’s. Het water was zo modderig dat je nog geen centimeter diep kon kijken en toch zei de gids op een gegeven moment dat we het water in konden. Eerlijk gezegd vond ik het doodeng en zag een stripfiguur voor me die in het water zwom waarbij het gedeelte onder water alleen skelet was en bovenwater ‘normaal’. Maargoed… als de gids zegt dat het kan, dan toch maar het water in. Misschien is het dan ook maar goed ook dat je niets kan zien... We zwommen de dolfijnen achterna die af en toe boven kwamen om lucht te happen, maar ze waren niet echt speels omdat het het droogseizoen is en het water te ondiep om echt te spelen. Één keer voelde ik wat in mijn been happen/pikken. Ik riep naar de gids dat iets me gebeten had en lachend zei hij dat dat een sardientje was. Zwem je tussen de kaaimannen en de piranha’s en dan zijn het de sardientjes die je bijten??? Ik wist niet wat ik moest geloven. Na een tijdje hees ik me uitgeput terug de boot in en zag een klein bebloed plekje op mijn been. Ik was wel degelijk door iets gebeten!
Die middag voerde we terug naar het dorpje Santa Rosa waar we weer de jeep pakte richting Rurrenabaque. Ik genoot nog van een lekker avondje in het tropische klimaat waarna ik de volgende ochtend weer het vliegtuig pakte naar La Paz. In La Paz kwam ik weer voor de 3de keer terecht in mijn inmiddels vertrouwde hostel Onkle Inn, waar ik me meteen weer thuis voelde. Ik ruste weer wat, kocht nog wat souvenirs in en ging weer naar mijn inmiddels favoriete pizzeria, waar ik met een glas wijn de meerkampfinale van het WK turnen keek . De volgende ochtend deed ik dan eindelijk een ‘walking tour’ waar ik tot mijn verassing meerdere bekende tegenkwam. Eén oud studiegenootje van de HLO en weer het Britse koppel waar ik de grens van Colombia naar Equador mee was overgestoken. Die avond pakte ik de nachtbus naar Uyuni waarna ik de volgende ochtend weer tig angencies afstruinde om een geschikte tour te vinden waarbij ik de zoutvlaktes zou doorkruisen en terecht zou komen in Chili. Na lang twijfelen en zoeken boekte ik een tour bij Skyline travel en dat bleek een goede keus. Ik kwam terecht in een ontzettend leuke groep met twee Nederlandse vriendinnen, Een Brits koppel en een Duits meisje. Met z’n zessen in de jeep en met al onze bagage op het dak vertrokken we richting de zoutvlaktes. Die middag aten we in het zouthotel en maakte we de meest gekken perspectief foto’s die we konden bedenken. We sliepen in een hostel dat deels bestond uit zout, in ieder geval lag er al overal zoutgrind op de grond, waardoor je dit keer niet zand, maar zout in je bed had ;-). Helaas zat het me niet heel erg mee die nacht en werd ik ziek. Terwijl ik dacht dat ik het na die nacht wel gehad zou hebben bleek dat slechts het begin te zijn en was ik de rest van de dag niets waard omdat ik niets binnen kon houden. De hoogte versterkte het effect dubbel, want uiteindelijk kreeg ik ook de symptomen van hoogte ziekte. Veel heb ik dan ook niet van die dag mee gekregen en heb andere gevraagd de foto’s voor mij te maken terwijl ik als een lappenpop in de auto bleef zitten/liggen. Uiteindelijk heb ik alle energie verzameld om wel te gaan kijken bij laguna colorado. Het rode meer met de flamingo’s wat ik gewoon echt niet wilde missen. In het hostel (hoogte 4500m) ben ik met een kop Coca thee, hoogte pillen en paracetamol in bed gekropen in de hoop dit keer het kleine beetje vocht wel binnen te houden. De volgende ochtend voelde ik me een stuk beter! Die ochtend bekeken we de zonsopgang bij de geisers en bezochten we vervolgens de ‘hot springs’. Rond 9 uur kwamen we bij de grensovergang aan waar onze groep zich splitste en een deel terug ging naar Uyuni en een ander deel de grens overstak naar Chili. Na de nodige stempels, controle’s etc. bereikte ik samen met het britse koppel en de duitse San Pedro te Chili wat ligt in de Atacama desert, de droogste woestijn ter wereld. Ik checkte in bij het Rural Hostel en vulde mijn lege gevoelige maag die middag met noedelsoepen. De sfeer van het dropje beviel me! Het was warmer dan ik had verwacht, heel toeristisch, maar wel heel gezellig. Het dorp kende een hoofdstraat wat eigenlijk een zandweg was met vele angencies, shopjes en eettentjes. Ik ontdekte dat als ik een paar dagen zou wachten het vliegtuig naar Santiago goedkoper was dan de bus van 24 uur. Mijn oorspronkelijke plan was een dag Santiago te doen, een dag Val Pariso, maar het goedkope vliegticket samen met het idee dat ik nog even kon rusten deden me besluiten 4 dagen in San Pedro te blijven waardoor er geen tijd meer zou zijn voor de twee steden. Ik zou me in San Pedro ook zeker niet vervelen want er was genoeg te doen om 2 weken mee te vullen. Na een 2de rustdag boekte ik voor de avond de astronomical tour. Tijdens de Uyuni tour had ik al gezien hoe mooi de sterren hemel was en het was tijd om er iets meer over te weten te komen. Onze gids bleek overenthousiast en leerde ons het nodige over de sterrenhemel en de verschillende sterren. Tevens leerde we de telescoop in te stellen en deden we wat pogingen om foto’s te maken met de sterrenhemel.
De volgende ochtend huurde ik een mountainbike en fietste ik in mijn eentje naar het maanlandschap. Het was een vermoeiende warme fietstocht, maar het was de moeite waard om het landschap te bezoeken zonder de hordes toeristen die uit de bussen kwamen (deze georganiseerde toeren zijn allen in de namiddag). Of het maanlandschap eruit ziet als op de maan…. Geen idee natuurlijk, maar het feit is dat er echt geen sprietje gras te vinden is, alles ik kurkdroog en het landschap is een mengsel van zand, rotsen en stenen met af en toen een zoutlaagje. Het is apart mooi en vooral heel leeg en stil, want er zijn ook geen vogels!
Die middag liep ik voor de 2de keer in mijn reis Ellen tegen het lijf. Zij was nog alleen met vriendin Sanne aangezien de 2 jongens vanaf Peru waren teruggereisd. We besloten die avond met z’n drieën uit eten te gaan.
Die avond informeerde ik wederom naar paardrijdtochten voor de volgende ochtend. Helaas hadden alle agencies de regel dat ze minimaal 2 personen nodig hebben, dus tot dan toe was ik iedere keer teleurgesteld. Uiteindelijk vond ik één agency die een groep had voor de volgende dag. De prijzen in Chili zijn alleen torenhoog vergeleken met de rest van de landen die ik had bezocht, dus ik moest wel even slikken, maarja het zou mijn laatste tour worden! Ik werd opgehaald door een man met cowboy hoed die ons naar zijn ranch bracht waar de 5 paarden al gezadeld en wel klaar stonden. Het viel me op dat de paarden een stuk groter en vooral veel steviger gebouwd waren dan de paarden die ik tot dan toe in Zuid America had bereden. Ik kreeg een ruin genaamd Magarita. Een frans meisje vertelde me dat ze de dag ervoor ook gereden had op deze paarden en dat ze een stuk actiever waren dan dat ze eruit zagen. De paarden werden met 1 hand gereden en luisterde niet naar de benen, maar vrijwel alleen naar gewichtsverplaatsing. Ik was benieuwd en onderweg speelde we wat met aan galopperen en stoppen zonder het gebruik van de teugels. We reden door de rivier in de vallei en beklommen de rand van de canyon opweg naar huis. Het was weer een compleet andere paardrijtocht dan dat ik tot dan toe gedaan had.
In mijn hostel hadden we die avond, mijn laatste avond BBQ. De volgende ochtend pakte ik zo goed en kwaad als het kon mijn tas op een zo economische manier zodat ik alles inclusief alle souveniers mee het vliegtuig in kreeg. Ik vloog naar Santiago waarna ik incheckte in een hostel in de stad. Van de stad heb ik verder niets gezien, want ik vertrok de volgende ochtend weer richting het vliegveld waarna ik via Madrid naar Dusseldorf vloog. Daar stonden Pappa, Mamma en Veerle me op te wachten. Wat was het ontzettend leuk om ze weer te zien! Het was heerlijk weer en we aten die avond buiten mamma’s lasagne waarbij ook Jasper, Loes, Marjo, Laura en Frits aansloten. Met namen Jasper en Loes had ik lang niet gezien vanwege hun wereldreis die deels met mijn reis overlapte. Even is het heerlijk om thuis te zijn! Ik ben benieuwd voor hoe lang ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
