Peru

19 sep 17

Rustdag in Cuzco: eindelijk uitslapen (...8:30 uur), een massage voor mijn zere benen (6 dollar) en wat souvenier shopping. Erg vermoeiende, zware, maar prachtige dagen achter de rug met de Salkantay trek en Machu Picchu. Maar vóór ik in Cuzco aankwam heb ik al heel wat meer beleefd en gedaan. Ik was gebleven bij de grensovergang van Equador naar Peru.

Ik arriveerde in Mancora, een surf/party plaatsje aan de kust in Peru. Gelijk voelde ik me niet thuis in mijn hostel en besloot meteen toen ik opstond die ochtend al dat ik maar tot de middag zou blijven. Ik liep wat over het strand en was geschokt te zien dat er dode zeeleeuwen en veel dode vogels op het strand lagen. Later hoorde ik geruchten dat de vissers ze doden als ze hun netten kapot maken. Als je net uit Galapagos komt waar de dieren aanbeden worden is dat nogal een shock. Ik had niet de planning om te surfen en bovendien vond ik een zee met dode dieren niet echt aantrekkelijk, maar toch haalde een jonge peruveaan me over om een uurtje te surfen. Daarna pakte ik de bus naar Los Organos, een dorpje 10 km verderop.
Ik kwam dit keer in een heel klein persoonlijk hostel terecht (Ecodelfinazul) waar de enigste andere gasten een duits koppel was. Gelijk werd ik uitgenodigd om de volgende dag de nieuwe boot van de eigenaar uit te proberen en Walvissen te spotten. Dat hoefde ze me geen 2de keer te vragen, natuurlijk wilde ik mee! Het werd een rustig middagje. Samen met de Duitsers wandelde ik wat over het mooie strand en 's avonds at ik cevichi in één van de vele restaurantjes waar verder niemand te bekennen was. 'S Ochtends stonden we vroeg op en reden we naar de boot. Op de pier 'speelde' ik wat met de enorme pelikanen en een visser gaf me vis om een pelikaan uit mijn hand te laten eten. De pelikanen zaten echt overal op alle boten en je moest opassen op de pier niet uit te glijden over de poep. De boot van de eigenaar leek me in eerste instantie erg klein vergeleken met de enorme walvissen. Maar toen we er eenmaal in zaten zag ik dat de toeristenboten vergelijkbaar waren. Wij hadden echter met drieen en het rijk alleen. Al na 10 min varen zagen we de eerste walvisvinnen die om de paar minuten weer ergens anders boven kwamen. Inneens zagen we in de verte dolfijnen uit het water springen. Terwijl we die richting op voerde sprong er voor ons ook een walvis uit het water. Achter ons doken ook de vinnen weer op, maar we werden ook omringd door dolfijnen...ze waren werkelijk overal. Met duizenden tegelijk aan alle kanten van de boot. We wisten niet waar we moesten kijken!
Na dit avontuur bracht ik de rest van de dag door in het hostel om in de avond de nachtbus te pakken naar Huanchaco. Ik was de rest van de dag de enigste gast en ik werd uitgenodigd mee te eten met de eigenaar en zijn vrouw alvoor hij me naar het busstation bracht. Super vriendelijk, gastvrij en behulpzame eigenaar!

De volgende ochtend kwam ik aan in Huanchaco. Ik had geboekt bij Casa Fresh, omdat ik inmiddels van Hannah (Britse die ik in de eerste week had ontmoet en al meerdere keren was tegengekomen) had gehoord dat zij daar tijdelijk werkte. Voor de ingang liep ik haar gelijk tegen het lijf en we besloten meteen te gaan surfen. Mijn ontbijt werd vluchtig een enorme chocolade cake bij de dichtsbijzijnde bakker en ik huurde vervolgens een wetsuite en surfplank en ging het water in. We surften die ochtend en de middag, maar de golven waren lastig en ik had er meer moeite mee dan voorheen. De volgende ochtend zette ik mijn reis voort richting Huaraz waar ik terecht kwam in het hostel Akilpo. Gelijk kon ik terecht bij één van de werkers van de travelagency in het hostel om te bespreken wat mijn wensen en opties waren. Huaraz ligt op 3300m hoogte en de meeste wandelingen in de omgeving starten boven de 4000m. Ik was in Equador wel op grotere hoogtes geweest, maar inmiddels was ik weer 2 weken op zeeniveau en kon ik met acclimatiseren weer bijna opnieuw beginnen. Anders dan in Equador had ik dit keer wel last van de hoogte en vermoedelijk omdat ik al niet geheel fit in Huaraz aankwam. Ik besloot samen met de advizeur voor een aclimatiesatie wandeling te gaan. Het betrof een wandeling naar het meer Paron en tevens uitzicht op de Paramoux mountain (de berg uit het voor stukje van de hollywood films). Om 4:30 uur was de pick-up time waarbij we eerst 2 uur reden, vervolgens een markt bezochten waar we konden ontbijten en vervolgens nog een uur reden tot aan het meer en het begin van de wandeling op 4200m. Het meer had een turqoise blauwe kleur die overeenkomt met de blauwe versie van de sportdranken. Er bleek niet echt een pad te zijn en we moesten op handen en voeten ons een weg banen over de stapels stenen om beter uitzicht te krijgen op Paramoux. Ik had erg slecht geslapen, maar was verrast dat de heenweg (tot zo'n 4600m) nog aardig goed ging. Op de terugweg begon echter de drukkende hoofdpijn. Gelukkig zakte het weer naarmate we terug waren in het hostel. Ik besloot snel wat eten te halen en vooral vroeg naar bed te gaan. Ik liep de straat op en was verast dat zodra de zon onder was het straatleven op gang kwam. Overal werden kraampjes vandaan getoverd. Iedereen verkocht weer wat anders. Het snel eten halen lukte niet omdat ik alle benodigheden weer ergens anders vandaan moest halen en het werd dus één grote zoektocht.
Tijdens het koken ontmoette ik een paar Nederlanders die voor de volgende dag het meer Chirrup wilde bezoeken. Dat was ook mijn plan dus we spraken af elkaar de volgende dag om 7 uur te ontmoeten om de bus te pakken richting het meer. Dit werd een wat zwaardere tocht omdat we op grote hoogte 700m moesten stijgen over een stijl stuk. Toen we de bus uitstapte kwam er een enthousiaste hond naar ons toe en deze liep de gehele tocht met ons mee. Ik voelde me een stuk beter dan de dag ervoor, dus in een redelijk tempo bereikte we allen het meer. Het uitzicht was wederom prachtig! We picknickte bij het meer alvorens we weer aan de afdaling begonnen. Die middag was ik vrij vroeg terug en had ik tijd mezelf weer even te verdiepen in de terug vlucht naar Nederland. Ik was met een enkeltje Miami-Cartagene mijn reis begonnen omdat ik niet vast wilde zitten aan een plaats en tijd. Inmiddels wist ik redelijk in te schatten waar ik kon eindigen half oktober. Een aantal dagen er voor had ik een heel goedkoop ticket vanaf Santiago de Chili gezien en na even nadenken besloot ik die middag dat ticket te boeken voor een vlucht naar Dusseldorf op 15 oktober.

De 3de en laatste dag in Huaraz vond ik mezelf voldoende geacclimatizeerd voor Laguna 69. Dit is een meer op 4600m hoogte en beroemd om zijn stralende blauwe kleur (zie naam). De weg er naar toe was erg mooi, met mooie uitzichten op gletchers, watervallen en valeien met vee. De totale stijging van 700 meter was veel gelijdelijker dan bij Chirrup zodat ik eigenlijk de tocht minder zwaar vond en binnen het vooraf gestelde limiet (door de gids bepaald) het meer bereikte. Er was niet heel veel tijd om van het uitzicht te genieten, want 2 uur vóórdat de bus zou vertrekken moesten we weer aan de afdaling beginnen en dat bleek alsnog flink doorlopen. Na de zoveelste lange zware dag hoopte ik eindelijk goed te kunnen slapen in de nachtbus naar Lima en in de ochtend gelijk door naar Ica. Daar kon ik in de middag een tour doen naar Huacachina, de zandduinen en Oasis. Met een buggy reden we de woestijn in en dat was misschien nog wel het meest spectaculaire van de tour. We croste knoerhard over het losse zand en maakte zodanig scherpe bochten dat ik dacht dat we over de kop zouden vliegen. Op verschillende zandheuvels haalde we de boarden uit de buggy en konden we in vrije positie naar beneden. Ik probeerde eerst te snowboarden, maar ontdekte dat op de buik beter en harder ging! We keken naar de zonsondergang en reden terug naar het dorp. Met de mensen die ik tijdens het zandboarden had ontmoet kookte we spagettie en na heel lang twijfelen boekte ik voor de volgende ochtend de eiland tour bij Paracas, een eiland dat ook wel 'the poor men Galapagos' word genoemd. We gingen in grote open boten richting de eilanden. De vorm en de kusten van de eilanden was verassend met allemaal stenen bogen. Op één van de kusten zagen we een kandelaar afgebeeld. Een Nazca lijn die vanaf de zee te zien is. Voor de rest zagen we vooral heel veel vogels, zeeleeuwen en een paar zeldzame pinquins. Vooral vogels overheerste zodanig dat je je af vroeg hoe er nog vis in de zee kon zitten. Het eiland kleurde er zwart van.

Die nacht reisde ik door naar Cuzco. Dat was een busreis van 18 uur, dus verwende ik mezelf met de meest veiligste en comfortabelste busvaartmatschappij Cruz del Sur. In het filmasspertiment zat Bella en het Beest! Dus vermaakte ik me daarmee voordat ik ging slapen.
Ik arriveerde ruim optijd in Cuzco om te informeren over de tours. Ik had de Salkantay trek naar Machu picchu in mijn hoofd, maar wist niet in hoeverre het mogelijk zou zijn dit de dag van te voren te regelen. Het bleek geen probleem! Ik kocht nog wat warme kleren en muts in en organiseerde mijn spullen voor de trek. We mochten 5 kg meegeven voor de paarden en de rest en wat we onderweg nodig konden hebben moesten we zelf dragen in een daypack. De pickuptime was weer rond 4 am, waarna we een paar uur reden, ontbeten en aan de beklimming begonnen. Er reisde maar liefst 3 koks met de groep mee en 2 gidsen voor 18 mensen die uit 7 verschillende landen kwamen. We arriveerde rond lunchtijd in ons eerste tentenkamp op 3900m hoogte. De tenten stonden onder een afdakje en we kregen lunch in een soort grote schuur. Die middag wandelde we naar een meer boven het kamp wat gezien werd als oefening, maar het uitzicht was ook meer dan de moeite waard voor deze extra klim. Bij terugkomst hadden we 'happy hour' wat inhield dat we chocolade melk kregen en popcorn ;-). Toen het eenmaal donker was koelde het zo sterk af dat iedereen ingepakt in al zijn kleren, incl muts en handschoenen aan tafel zat te wachten op het diner om vervolgens met kleren aan de slaapzak in te kruipen. Ik hield het alsnog het grootste deel van de nacht koud doordat de rits van mijn (gehuurde) slaapzak kapot was en steeds splitste. Om 4:30 uur werd er aan onze tent geschud en werden er twee mokken Coca Tea naar binnen gegeven. Coca word veel genomen tegen hoogte ziekte. De bladeren zijn overal te krijgen en je kunt ze in heet water doen, dus het wordt veel als thee gedronken of je kunt wat bladeren in je mond doen om op te zabbelen. Je schijnt er ook energie van te krijgen en het gebruik in andere landen buiten Zuid Amerika is illigaal. De gids legde ons wel nog even uit dat er een verschil is tussen coca bladen en cocaïne ;-) alvoor we weer een hand in onze mond stopte om op te zabbelen.
Na het ontbijt begonnen we aan de langste en zwaarste tocht van de trek. Al snel vormde zich wolken om ons heen en begon het te regenen. Het pad liep in een zigzag naar boven de pas over, waarbij we om de haverklap aan de kant moesten voor de paarden met al onze baggage, eten en de tenten. De regen en kou leidde me zodanig van het lopen af dat ik voor mijn gevoel eerder aan de top was dan verwacht. Op het hoogste punt 4600m sneeuwde het en was de bewolking zodanig dat je de Salkantay top zelf niet kon zien. We werden geadviseerd dan ook niet te stoppen in de ijzige kou en de daarop volgende 2 uur dalen stug door te lopen tot aan de lunch. Ik was in tegenstellijng tot anderen vrij goed uitgerust tegen de regen, maar ook mijn normaal waterdichte schoenen konden het niet langer meer verdragen en tegen de tijd dat ik de lunch plek bereikte waren mijn sokken doorweekt. Toen ik het schuurtje binnenstapte zag ik de helft van mijn groep letterlijk rillend aan tafel zitten. Natte kleren her en der verspreid. Het stil zitten deed niet heel veel goed, ook al was ik nog redelijk droog en trok ik alles aan wat ik bij me had, het bleef koud... Na de lunch deden mijn voeten zo pijn van de kou dat het enkele minuten duurde voordat ze opgang kwamen. We hadden 6 uur lopen gehad en nog 4 uur te gaan. Gelukkig kwamen we vrij snel in het amazone gedeelte terecht en werd het warmer en na een tijdje ook bijna helemaal droog. Mijn natte voeten voelde ik niet meer en we konden weer een beetje om onze ervaring lachen: Dat we betaald hadden om dit te doen bijvoorbeeld ;-).
In het kamp kregen we een 2de verdieping in een schuur. Alle kleren werden uitgestald, maar zouden nooit drogen natuurlijk. Happy hour werd weer gevolgd door dinner en vervolgens de warme slaapzak in om weer vroeg wakker te worden gemaakt met Coca thee. Die derde dag liepen we vooral door de amazone met wat lichte regen, maar niet te vergelijken met de dag ervoor. Ik had mijn voeten met droge sokken in plasticzakjes gestoken en merkte zo niets van mijn natte schoenen. Verder durfde niemand zijn plastic regenponcho uit te trekken (die werkelijk iedereen aan had), waardoor we een gekleurd gezeldschap waren in een soort vuilniszakken.
Die avond was er een optie om de 'hot springs' te bezoeken. Iedereen had zich daar de dag ervoor zo erg op verheugd dat bijna iedereen mee ging.
Die avond was het 'party night' en werd er een kampvuur gemaakt en voor het eerst wat alcohol geserveerd. Sommige namen er duidelijk iets te veel van... maar over het algemeen was het erg gezellig. De volgende ochtend mochten we uitslapen tot 7 am ;-). Helaas geen Coca thea omdat we de dag ervoor uitgebreid afscheid hadden genomen van 'onze' koks.
Die ochtend hadden we 2 opties: óf 3 uur lopen óf 5 km lang ziplinen. Ondanks de extra kosten was de keuze vrij makkelijk. Met een busje werden we naar het ziplinen gebracht en in onze gordels gehesen. We hadden 5 ziplinen waarvan de langste 1 km was. We mochten in verschillende posities: normaal, tendum, op kop (monkey), liggend en als Condor (vliegend). Door de enorme hoogte boven de canyon kwam ik de eerste keer trillend aan de overkant, maar daarna was ik eraan gewend en maakte ik foto's en filmpjes met mijn actioncam.
Die middag liepen we 3 uur langs het spoor naar het hostel onderaan Machu picchu. Af en toe moesten we de berm in duiken voor een toeterende trein, of balanserend over de bielzen een rivier oversteken. Tot mijn teleursteling werd ik in het dorp van de groep gesplitst en was ik de enigste in een ander hostel.
De volgende ochtend weer vóór 4 uur op omdat we om 4:30 uur bij de poorten van de brug moesten staan. Om 5 uur gingen deze open en begon de zware klim alle trappen op naar Machu Picchu in het pikke donker. In 50 min bereikte ik de top en zocht ik in de mensen massa mijn groep (waarvan de meeste eerder gearriveerd waren met de bus). Gelukkig stonden we vrij vooraan bij de etree en konden we even van een uitzicht over Machu Picchu genieten voordat het 'stadje' gevuld werd met mensen. Ik moet eerlijk toegeven dat Machu Picchu nooit bovenaan mijn lijstje heeft gestaan en de trek voor mij belangrijker was dan de ruines zelf. Echter was ik toch verrast van het uitzicht. De aparte enorme jungle bergtoppen rondom het stadje maken het een heel bijzondere plaats. Walther, onze gids gaf ons een 2 uur durende rondleiding, waarna we tijd hadden om zelf op onderzoek uit te gaan. Ik liep samen met twee Belgische meiden naar de Zonne Poorten en naar de Inka brug. Rond 1 uur hadden we alles wel gezien en begonnen we aan de afdaling. De groep die met de bus terug naar Cuzco ging was al om 10 uur aan de afdaling begonnen. Mijn trein ging pas om 19 uur, dus ik had alle tijd (zat er tenminste nog een voordeel aan het veeels te dure treinticket van 81 dollar, waar ik pas achter kwam na mijn boeking). Ik at wat met de 2 Belgische meiden, pikte mijn baggage op in het hostel en liep naar het trein station. De trein (Inka trein) was zeker een luxe met leren stoelen en een tafel in het midden. We kregen snacks en een cocktail (zonder alcohol). Ik bereikte uiteindelijk rond 11 pm mijn hostel, waar ik uiteraard doodmoe van de enorm lange dag(en) mijn bed in kroop.
De volgende ochtend kwam ik Tamera (mijn tentgenoot tijdens de trek) weer tegen. Zij was pas rond 12 pm snachts thuis gekomen, een busreis van 9 uur, omdat hun chauffeur was aangehouden zonder rijbewijs... misschien was het achteraf die 81 extra dollar toch wel waard om met de trein te gaan ;-).