Equador met Gwen
Door: Carlijn
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
03 September 2017 | Peru, Mancora
03 sep 17
Waar ik me nu in bevind is met afstand de meest luxe bus die ik ooit gezien heb. Toen ik gisteren in Guayaqiel door een explosie 14 uur zonder stroom, water en internet zat besloot ik zelf naar de bushalte te gaan om een busticket naar Peru te kopen. De eigenaar van het hostel had me gezegd dat ik bij Cruz del Sur moest boeken omdat dat de meest veilige company zou zijn. Ik informeerde naar de vertrektijden en prijzen, maar de prijs 20 dollar van SIFA tegen 41 dollar van Cruz del Sur vond ik nogal een groot verschil. Toch besloot ik maar het zekere van het onzekere te nemen en kocht het duurste ticket. De rest van de dag bracht ik in het hostel door nagenietend met de foto's en filmpjes van Galapagos en het lukte me een bezoekje aan de kapper te brengen, maar vooral even uitrusten "niets" doen en mijn reisverslag schrijven. Nu heb ik mezelf in een luxe confortabele leren busstoel genesteld en heb al bijna twee spaanse films met Engelse ondertiteling gekeken. De stoelen zijn uitgerust met onderbeen gedeelte en kunnen ver naar achter. Iedereen heeft de beschikking over een eigen tv scherm met entertainment en aan het begin van de rit werd een deken, kussen en oortjes uitgedeeld. Ik heb ook nog eens het geluk om helemaal voorin bovenaan in de dubbeldecker te zitten dus vind het voorlopig eigenlijk prima om hier nog even te blijven. Als in het vliegtuig kregen we een veiligheidsinstructie op het scherm afgespeeld en liep er iemand langs om te zeggen dat we de gordel aan moesten. Er werd ook nog gevraagd wat voor een vlees ik wilde, dus ook het diner is inbegrepen. Ik ben benieuwd! Tijd om mijn eerste gedeelte van mijn Equador reis op te schrijven, wat dus eigenlijk kwam vóór het Galapagos avontuur.
Gwen kwam die nacht in Quito laat aan. Ik was al naar bed gegaan, maar kon niet slapen. Zelfs op de 3de verdieping hoorde ik beneden zacht te bel gaan en wist ik dat dat Gwen moest zijn. Zwaar hijgend sjouwde ze zich de trap op, want tja een overschakeling van zeeniveau naar de 2850m hoogte van Quito is nogal wat, zeker in combi met een Jetlag. We kletse wat bij over de reis en ze gaf me een kaartje met hele grote zakken drop van mijn ouders.
De volgende ochtend bespraken we wat ik had uitgezocht over de mogelijkheden en maakte we een globaal plan. Die middag bezochten we "het midden van de aarde" of wel "de evenaar" waar ze een stadje omheen hadden gebouwd. Die avond spraken we af met het Britse koppel, waarmee ik de grens was overstoken (en die nog geld van mij tegoed hadden ;-)). Met z'n vieren bezochten we "het feest van het licht". Toen we bij de eerste kerk uitkwamen waar een show gaande was waren we compleet verrast. Eigenlijk had niemand een idee wat te verwachten, maar een korte blik op de eerste voorstelling verklaarde de enorme hoeveelheid mensen op de been. Het was werkelijk prachtig en spectacular! Op de gebouwen werd een soort voorstelling geprojecteerd variërend van kleurrijke bewegende afbeeldingen tot een natuurgetrouwe voorstelling van een vulkaan die uitbarst. Elk gebouw had een ander thema en een andere manier van projecteren, aanpassende aan het gebouw. De kathedraal had geen voorstelling, maar was compleet met verschillende kleuren geprojecteerd zodat het leek alsof je in een sprookjeswereld stond. Heel erg mooi!
De volgende ochtend vertrokken Gwen en ik naar het plaatsje Baños. De bussen duurde weer eens langer dan gepland en we arriveerde laat in de middag. Net optijd om een soort kermisbuswagen (zoals ik die noemde) de berg op te nemen naar de grote schommels waarbij we uitkeken op het dorp en een vulkaan.
De volgende dag huurde we mountainbikes en fietste richting Puyo om onderweg een aantal watervallen te bezoeken. Onder 1 enorm hoge waterval zwommen we en besteedde we uiteindelijk zoveel tijd dat we niet tot Puyo kwamen maar eerder een bus terug pakte.
Na lang wikken en wegen boekte we voor de ochtend erna een canying-tour en dat bleek een goede keus. We abseilde in verschillende watervallen, gebruikte een terplaatse gemaakte zipline, gleden van de natuurlijke rotsglijbanen en werden vooral gedwongen om onder de watervallen op de foto te gaan.
Die middag verlieten we Baños en eindigde we in Latagunga, een stad die we als basis namen om de Quatoa loop te lopen. Met de bus wilde we die ochtend naar Sigchos rijden, maar om een maffe reden omdat het dinsdag was reden er geen rechtstreekse bussen, maar ook via een andere weg bleken we er te komen. Vanuit Sigchos liepen we gedurende 5 uur naar Isinlivi. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, maar op een paar verkeerde afslagen en wat hulp van de lokals kwamen we dan toch aan in het hoste Llullu Llama. Daar hadden we gezamelijk dinner aan lange tafels, dronken een cocktail in de jacuzzy en we sliepen op een kleine knusse zolderkamer met andere trekkers. Een erg leuk en gezellig hostel! De volgende ochtend wandelde we via mooie paadjes en akkerberglandschap naar het plaatsje Chugchilan waar we verbleven in het Black Sheep hostel. Ook dit hostel was all inclusive, maar het grappige hier was dat je ook nog eens onbeperkt koekjes en braunies kon eten. Ook hadden ze hier een fitnes met gewichten gemaakt van segment en een joga ruimte waar ik even heb geckeckt hoe het stond met mijn lenigheid na bijna 2 maanden reizen ;-). Onze dorm was een grappig huisje van 3 verdiepingen waarvan we 1 verdieping voor ons zelf hadden. De volgende ochtend hervatte we onze wandeling, dit werd de zwaarste dag waarin we klommen tot over de 4000m naar het Quilotoa meer dat in een krater ligt. Precies toen we boven waren begon het te regenen en riep een lokaal vrouwtje ons in haar schuurtje waarin ze een kampvuur had gemaakt en koffee en thee serveerde. Toen het droger was liepen we verder om het meer waar een kind later ons de weg moest wijzen toen we te ver afdaalde. De lokale mensen hielpen ons al de hele tocht de weg te vinden en waren erg vriendelijk. Soms deelde we hiervoor wat lekkers uit aan de kinderen, maar dit kind vroeg behalve snoep en bananen ook geld en dat ging ons te ver. We bereikte tegen het eind van de middag het dorp waar we terug de bus pakte naar Latagunga. Dit keer kwamen we in een iets levendiger hostel waar we een groep samen konden stellen om een dagtour te doen naar Cotopaxi. De beroemde vulkaan is momenteel te actief om deze tot de top te beklimmen, maar we zouden kunnen komen tot een hoogte van 4864m wat ons nog steeds mooie uitzichten opleverde en achteraf was het ook zeker de moeite waard! We hadden bovendien geluk met het weer! Het was prachtig zonnig en de pech die we de dag ervoor hadden met de regen bij het Quilotoa meer had er op Cotopaxi voor gezorgd dat er meer en verse sneeuw lag rondom de top.
De volgende dag namen we 's ochtends vroeg de bus naar Quito om vervolgens de bus naar Mindo te nemen. Dat werd helaas een langere reisdag dan gepland. Quito is namelijk erg groot en bussen van het zuiden komen aan in de zuidterminal terwijl bussen van het noorden vertrekken en aankomen in de noordterminal. Mindo ligt weer in het noorden, dus het was een reis met vele stops. Tegen het eind van de middag bereikte we Mindo en de 'jungle sfeer' die het dorpje kenmerkte beviel ons gelijk. We besteedde ons korte verblijf goed door een avond/nachttour te boeken en een vroege "birdwatching" tour in de ochtend. Vooral de birdwatching was een succes. We hadden een erg enthousiaste vrouwelijke gids die om de haverklap riep.. 'good for picture'... i-phone!'. We hebben beide samsung en als we willekeurig onze telefoon gaven probeerde ze de beste foto's te maken door haar verrekijker. We zagen veel Tucans en twee vechtende Tucannets waar ik een mooi filmpje van heb. Op het einde gingen we nog naar een huisje waar ze suikerwater gaven aan de kolibries. Het blijft een uitdaging deze goed te fotograferen! Die middag reisde we terug naar Quito waarna we via het publieke vervoer ons afgelegen hostel vlakbij het vliegveld probeerde te bereiken. Nadat we de laatste busstop hadden gehad kwamen we eerst terecht bij een wegrestaurant waar we een van onze beste en goedkoopste maaltijden van die week hadden. Toen we vroegen of ze een taxi konden bellen voor onze laatste paar km naar het hostel (Chapalet hostel) besloten ze ons zelf te brengen. We bleken de enigste gasten in het hostel en werden als koninginnen behandeld. De bedden waren echt super goed en dat voor die prijs... De eigenaan vertelde trots hoe hij zijn Engels oefende met duolingo. Hij zou ons de volgende dag persoonlijk afzetten op het vliegveld. Nog liggend in bed zag ik bij toeval de mail van de luchtvaartmaatschappij binnen komen die ochtend vroeg. Onze vetrektijd was aangepast naar half 2 en in plaats van rechtstreeks vlogen we met een tussenstop waardoor we 5 uur later aankwamen dan gepland. We hadden moeite met deze vertraging. We zaten in een buurt waar je echt niks kon doen, wat vergeleken met 'al op de Galapagos zijn' wel een enorm contrast was. De eigenaar van het hostel leek onze taxirit, ondanks zijn werk als leraar, zo om te hebben gepland en om 11 uur vertrokken we dan 'eindelijk' naar het vliegveld. Daar begon het "Galapagos avontuur"
Waar ik me nu in bevind is met afstand de meest luxe bus die ik ooit gezien heb. Toen ik gisteren in Guayaqiel door een explosie 14 uur zonder stroom, water en internet zat besloot ik zelf naar de bushalte te gaan om een busticket naar Peru te kopen. De eigenaar van het hostel had me gezegd dat ik bij Cruz del Sur moest boeken omdat dat de meest veilige company zou zijn. Ik informeerde naar de vertrektijden en prijzen, maar de prijs 20 dollar van SIFA tegen 41 dollar van Cruz del Sur vond ik nogal een groot verschil. Toch besloot ik maar het zekere van het onzekere te nemen en kocht het duurste ticket. De rest van de dag bracht ik in het hostel door nagenietend met de foto's en filmpjes van Galapagos en het lukte me een bezoekje aan de kapper te brengen, maar vooral even uitrusten "niets" doen en mijn reisverslag schrijven. Nu heb ik mezelf in een luxe confortabele leren busstoel genesteld en heb al bijna twee spaanse films met Engelse ondertiteling gekeken. De stoelen zijn uitgerust met onderbeen gedeelte en kunnen ver naar achter. Iedereen heeft de beschikking over een eigen tv scherm met entertainment en aan het begin van de rit werd een deken, kussen en oortjes uitgedeeld. Ik heb ook nog eens het geluk om helemaal voorin bovenaan in de dubbeldecker te zitten dus vind het voorlopig eigenlijk prima om hier nog even te blijven. Als in het vliegtuig kregen we een veiligheidsinstructie op het scherm afgespeeld en liep er iemand langs om te zeggen dat we de gordel aan moesten. Er werd ook nog gevraagd wat voor een vlees ik wilde, dus ook het diner is inbegrepen. Ik ben benieuwd! Tijd om mijn eerste gedeelte van mijn Equador reis op te schrijven, wat dus eigenlijk kwam vóór het Galapagos avontuur.
Gwen kwam die nacht in Quito laat aan. Ik was al naar bed gegaan, maar kon niet slapen. Zelfs op de 3de verdieping hoorde ik beneden zacht te bel gaan en wist ik dat dat Gwen moest zijn. Zwaar hijgend sjouwde ze zich de trap op, want tja een overschakeling van zeeniveau naar de 2850m hoogte van Quito is nogal wat, zeker in combi met een Jetlag. We kletse wat bij over de reis en ze gaf me een kaartje met hele grote zakken drop van mijn ouders.
De volgende ochtend bespraken we wat ik had uitgezocht over de mogelijkheden en maakte we een globaal plan. Die middag bezochten we "het midden van de aarde" of wel "de evenaar" waar ze een stadje omheen hadden gebouwd. Die avond spraken we af met het Britse koppel, waarmee ik de grens was overstoken (en die nog geld van mij tegoed hadden ;-)). Met z'n vieren bezochten we "het feest van het licht". Toen we bij de eerste kerk uitkwamen waar een show gaande was waren we compleet verrast. Eigenlijk had niemand een idee wat te verwachten, maar een korte blik op de eerste voorstelling verklaarde de enorme hoeveelheid mensen op de been. Het was werkelijk prachtig en spectacular! Op de gebouwen werd een soort voorstelling geprojecteerd variërend van kleurrijke bewegende afbeeldingen tot een natuurgetrouwe voorstelling van een vulkaan die uitbarst. Elk gebouw had een ander thema en een andere manier van projecteren, aanpassende aan het gebouw. De kathedraal had geen voorstelling, maar was compleet met verschillende kleuren geprojecteerd zodat het leek alsof je in een sprookjeswereld stond. Heel erg mooi!
De volgende ochtend vertrokken Gwen en ik naar het plaatsje Baños. De bussen duurde weer eens langer dan gepland en we arriveerde laat in de middag. Net optijd om een soort kermisbuswagen (zoals ik die noemde) de berg op te nemen naar de grote schommels waarbij we uitkeken op het dorp en een vulkaan.
De volgende dag huurde we mountainbikes en fietste richting Puyo om onderweg een aantal watervallen te bezoeken. Onder 1 enorm hoge waterval zwommen we en besteedde we uiteindelijk zoveel tijd dat we niet tot Puyo kwamen maar eerder een bus terug pakte.
Na lang wikken en wegen boekte we voor de ochtend erna een canying-tour en dat bleek een goede keus. We abseilde in verschillende watervallen, gebruikte een terplaatse gemaakte zipline, gleden van de natuurlijke rotsglijbanen en werden vooral gedwongen om onder de watervallen op de foto te gaan.
Die middag verlieten we Baños en eindigde we in Latagunga, een stad die we als basis namen om de Quatoa loop te lopen. Met de bus wilde we die ochtend naar Sigchos rijden, maar om een maffe reden omdat het dinsdag was reden er geen rechtstreekse bussen, maar ook via een andere weg bleken we er te komen. Vanuit Sigchos liepen we gedurende 5 uur naar Isinlivi. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, maar op een paar verkeerde afslagen en wat hulp van de lokals kwamen we dan toch aan in het hoste Llullu Llama. Daar hadden we gezamelijk dinner aan lange tafels, dronken een cocktail in de jacuzzy en we sliepen op een kleine knusse zolderkamer met andere trekkers. Een erg leuk en gezellig hostel! De volgende ochtend wandelde we via mooie paadjes en akkerberglandschap naar het plaatsje Chugchilan waar we verbleven in het Black Sheep hostel. Ook dit hostel was all inclusive, maar het grappige hier was dat je ook nog eens onbeperkt koekjes en braunies kon eten. Ook hadden ze hier een fitnes met gewichten gemaakt van segment en een joga ruimte waar ik even heb geckeckt hoe het stond met mijn lenigheid na bijna 2 maanden reizen ;-). Onze dorm was een grappig huisje van 3 verdiepingen waarvan we 1 verdieping voor ons zelf hadden. De volgende ochtend hervatte we onze wandeling, dit werd de zwaarste dag waarin we klommen tot over de 4000m naar het Quilotoa meer dat in een krater ligt. Precies toen we boven waren begon het te regenen en riep een lokaal vrouwtje ons in haar schuurtje waarin ze een kampvuur had gemaakt en koffee en thee serveerde. Toen het droger was liepen we verder om het meer waar een kind later ons de weg moest wijzen toen we te ver afdaalde. De lokale mensen hielpen ons al de hele tocht de weg te vinden en waren erg vriendelijk. Soms deelde we hiervoor wat lekkers uit aan de kinderen, maar dit kind vroeg behalve snoep en bananen ook geld en dat ging ons te ver. We bereikte tegen het eind van de middag het dorp waar we terug de bus pakte naar Latagunga. Dit keer kwamen we in een iets levendiger hostel waar we een groep samen konden stellen om een dagtour te doen naar Cotopaxi. De beroemde vulkaan is momenteel te actief om deze tot de top te beklimmen, maar we zouden kunnen komen tot een hoogte van 4864m wat ons nog steeds mooie uitzichten opleverde en achteraf was het ook zeker de moeite waard! We hadden bovendien geluk met het weer! Het was prachtig zonnig en de pech die we de dag ervoor hadden met de regen bij het Quilotoa meer had er op Cotopaxi voor gezorgd dat er meer en verse sneeuw lag rondom de top.
De volgende dag namen we 's ochtends vroeg de bus naar Quito om vervolgens de bus naar Mindo te nemen. Dat werd helaas een langere reisdag dan gepland. Quito is namelijk erg groot en bussen van het zuiden komen aan in de zuidterminal terwijl bussen van het noorden vertrekken en aankomen in de noordterminal. Mindo ligt weer in het noorden, dus het was een reis met vele stops. Tegen het eind van de middag bereikte we Mindo en de 'jungle sfeer' die het dorpje kenmerkte beviel ons gelijk. We besteedde ons korte verblijf goed door een avond/nachttour te boeken en een vroege "birdwatching" tour in de ochtend. Vooral de birdwatching was een succes. We hadden een erg enthousiaste vrouwelijke gids die om de haverklap riep.. 'good for picture'... i-phone!'. We hebben beide samsung en als we willekeurig onze telefoon gaven probeerde ze de beste foto's te maken door haar verrekijker. We zagen veel Tucans en twee vechtende Tucannets waar ik een mooi filmpje van heb. Op het einde gingen we nog naar een huisje waar ze suikerwater gaven aan de kolibries. Het blijft een uitdaging deze goed te fotograferen! Die middag reisde we terug naar Quito waarna we via het publieke vervoer ons afgelegen hostel vlakbij het vliegveld probeerde te bereiken. Nadat we de laatste busstop hadden gehad kwamen we eerst terecht bij een wegrestaurant waar we een van onze beste en goedkoopste maaltijden van die week hadden. Toen we vroegen of ze een taxi konden bellen voor onze laatste paar km naar het hostel (Chapalet hostel) besloten ze ons zelf te brengen. We bleken de enigste gasten in het hostel en werden als koninginnen behandeld. De bedden waren echt super goed en dat voor die prijs... De eigenaan vertelde trots hoe hij zijn Engels oefende met duolingo. Hij zou ons de volgende dag persoonlijk afzetten op het vliegveld. Nog liggend in bed zag ik bij toeval de mail van de luchtvaartmaatschappij binnen komen die ochtend vroeg. Onze vetrektijd was aangepast naar half 2 en in plaats van rechtstreeks vlogen we met een tussenstop waardoor we 5 uur later aankwamen dan gepland. We hadden moeite met deze vertraging. We zaten in een buurt waar je echt niks kon doen, wat vergeleken met 'al op de Galapagos zijn' wel een enorm contrast was. De eigenaar van het hostel leek onze taxirit, ondanks zijn werk als leraar, zo om te hebben gepland en om 11 uur vertrokken we dan 'eindelijk' naar het vliegveld. Daar begon het "Galapagos avontuur"
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
