Medellin t/m Cali

4 aug
Daar zit je dan in een busje op het busstation en we zijn een uur verder sinds de buschauffeur me vertelde dat we over 20 min vertrokken. Het hoort er bij en de Colombiaanse minuutjes komen niet zo nauw al heb ik ook erg vaak mazzel gehad en het laatste plaatsje in de bus gekregen voordat hij vertrok. Reizen maakt je geduldiger. Dit keer zit ik voorin naast de chauffeur. Wat zeker de meest comfortabele plek is, maar ik heb voor mezelf de regel indien mogelijk voorbij het midden te gaan zitten. De inhaalmanoeuvres van de buschauffeurs die ze vaak bellend of append uitvoeren zie ik liever niet, daarnaast schat ik mijn overlevingskansen het grootst in ergens achterin. Als ik deze blog post heb ik het uit ook weer overleefd ;-).

Ik was onder de indruk van Medellin, het metrosysteem is picobello, je kunt van de vloer eten. Aan twee kanten gaat de metro over in een ‘metrokabelbaan’, die wij kennen van het skieen. Alles is deel van het metrosysteem. Een enkeltje kost zo'n 70 cent, waarbij het niet uitmaakt hoe ver je reist. Die avond kletste ik bij met Hannah en at ik pizza’s met een aantal jongens. Met één van hen sprak ik af de volgende dag het nationaal park boven Medellin te bezoeken. We bereikte dit via lange kabelbanen over de jungle. We bezochten een vlindertuin, picknickte op het water in een lastig peddelbaar bootje en maakte dikke vrienden met een zwarte puppy. Die middag zwerfde we wat door het centrum en klommen we bij zonsondergang naar een uitzichtpunt over de stad. Daar aten we vervolgens de meest goedkope volledige maaltijd op straat voor nog geen 2 euro.

De volgende ochtend vertrok ik alleen naar El Piñol de Gautape. Dit is een grote meteoriet koepel die tussen veel meren ligt. Het hostel waar ik verbleef (Galaria) lag aan de andere kant van de rots dan de trappen naar de top. Ik moest een pad om de rots volgen om bij de entree te komen. Ik bleef echter niet lang alleen want al snel kreeg ik gezelschap van een straathond. Als ik stopte ging hij zitten wachten in de schaduw, als ik omdraaide volgde hij me op de voet. Na 45 min kwam ik bij de ingang en verloor ik de hond bij de ticketverkoop uit het oog. Ik beklom de 750 traptrede en stond versteld van het 360 graden uitzicht over de meren, de dorpen en de bergen. Toen ik het hoogste torentje uitliep werd ik verrast door mijn blijkbaar nieuwe vriend. Hij was achter me toch de 750 traptreden opgekomen zonder entreeticket ;-). Die avond kwam hij me nog 2 maal vaker opzoeken, eerst in een willekeurig restaurant waar ik in mijn eentje zat te eten en later in het hostel waar we met een kleine groep film keken in de 'woonkamer'. Een bijzondere hond!

De volgende ochtend nam ik de bus naar Gautapé. Dit dorp is net een sprookje, of een soort Efteling. Het hele dorp heeft gekleurde huizen met muur tekeningen in 3d. Heel apart, elk huis is anders.

Via Medellin reisde ik door naar een koffiefarm Haciënda Venecia genaamd. De tip om daar heen te gaan had ik een paar dagen eerder gekregen, maar daar te komen was iets ingewikkelder. Ik vroeg de busshauffeur me af te zetten bij een wegrestaurant waar ze voor mij het hostel belde om me op te pikken. Toevallig kwam er vlak na mij ook een stelletje aan. We raakte aan de praat en kwamen erachter dat we door dezelfde persoon getipt waren voor dit hostel. Bij de receptie verzorgde we de nodige verwarring. We kwamen beide uit Nederland, we heette beide Carlijn/Karlijn, we hadden hetzelfde geboorte jaar en beide gestuurd door “Cristine”. ;-) toeval!

De sfeer in het hostel beviel me goed! Onbeperkt de lekkerste koffie drinken, zelf je sinaasappelen plukken en persen en zelf pizza bakken. Ik deed een koffietour, kaartte met de Nederlanders, zwom in het zwembad en bezocht het Los Nevados nationaal park. We reden naar 4600m hoogte en zagen onderweg de vegetatie veranderen. Het park kent het Paramo Ecosystem, iets wat maar in 5 landen voorkomt, harige planten, maar ook bloemen en op 4600m hoogte het maanlandschap. Het was heel koud, maar we konden opwarmen in de natuurlijke 'hot springs'.

Na 3 nachten reisde ik door naar Salento om te wandelen in Valle de Cocora, waar (ze zeggen) de langste palmbomen ter wereld staan. Een apart mooi groen berglandschap met palmbomen. Ook konden we hier de Hummingbirds van dichtbij zien. Salento staat tevens bekend om het paardrijden. Als je daar een nieuw hoefijzer nodig hebt voor je paard ga je gewoon naar de supermarkt. Ik vond ze namelijk bij de broodmixen ;-). Helaas vond ik het paardrijden zelf een minder groot succes. Ik kon niemand vinden om samen mee te gaan en was bovendien kieskeurig en wilde paarden in goede conditie. Het paard wat ik uiteindelijk kreeg toegewezen luisterde niet naar mijn hulpen, maar alleen naar die van de gids. Na 2 uur waren we terug, terwijl de rit 4 uur zou duren….

Relatief ongepland (voor zover ik dingen plan..) reisde ik door naar Cali, de stad van de Salsa, waar ik voor een dubio stond. Daarvoor moet ik terugverwijzen naar Miami, de Colombiaanse man (Jorge) de enige persoon waar ik een gesprek mee had gevoerd in het feesthostel. Hij woonde in Cali, had zijn nummer gegeven en gezegd dat ik contact moest opnemen als ik naar Cali kwam. Hij had me in de tussentijd al een paar keer geappt en ik was sceptisch en vond moeilijk in te schatten wat hij nu wilde. Toch besloot ik hem te berichtte, maar de touwtjes zelf in handen te houden. Ik verkend die middag alleen de buurt rond mijn hostel, maar had een niet erg comfortabel gevoel en het idee dat iedereen naar me keek alsof ik er niet thuis hoorde. Ik sprak die avond met Jorge af wat te drinken bij een Salsa club dat mijn hostel had aangeraden. Toen we elkaar vonden besloten we eerst een rondje in het park te lopen. Bovenop het plein was een dansoptreden gaande. Vervolgens werd iedereen opgeroepen op het plein te komen en te dansen. Het had iets bijzonders ..iedereen liet zijn spullen staan, en begon de dans bewegingen van 1 bepaalde man te volgen op de muziek. Dat is blijkbaar de sfeer die Cali kenmerkt. Jorge was echter ook verrast door het optreden. We vergaten de Salsaclub en dronken wat op het dakterras met uitzicht op het plein. Toen het afliep wilde we naar huis gaan, maar iets bracht ons toch bij de Salsaclub. Het zou mijn enigste avond zijn in Cali en dit was toch een stukje cultuur dat ik niet mocht missen. En ja, het is inderdaad een heel ander nachtleven dan wij in Nederland kennen: Iedereen danst Salsa van heel professioneel, tot beginner ;-). Het vertrouwen was gewonnen en Jorge wilde me de volgende dag meenemen naar Christo Rey. Een groot Christus beeld op een heuvel buiten de stad wat ik niet alleen zou kunnen bezoeken omdat er geen OV is. Uiteindelijk was het natuurlijk super om door een lokal op sleeptouw te worden genomen. Hijzelf vond het gewoon prachtig wat van zijn stad te laten zien. Ik kwam langzaam tot de ontdekking hoe vriendelijk, behulpzaam en gastvrij de Colombianen eigenlijk zijn.