Van Nicaragua weer naar Costa Rica (dag 10 t/m 23)
Door: Carlijn
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
24 April 2016 | Costa Rica, San José
Het vervoer in Nicaragua is een uitdaging in meerdere opzichten. De 'public transport' kost bijna 'niks'. Je koopt je tickets ergens onderweg in de bus. Dikke kans dat je moet staan en bus vol of niet... er kunnen nog altijd wel mensen bij. Er is geen airco, dus het is super warm. Ook is er geen WC, met een beetje pech stopt de chauffeur ook niet voor een plaspauze. Dat gebeurde mij in mijn reis van San Carlos naar Managua (7 uur). Je hoeft echter niet bang te zijn dat je om komt van de honger of dorst, want buiten de bus om staan genoeg mensen die je via het raam dingen willen verkopen of de bus in komen om dat te doen. De kleinere 'Chicken' bussen stoppen werkelijk overal, maar ze stoppen alle mensen ook werkelijk overal… zo zat ik 1.5 uur achterstevoren op het dashboard van de chauffeur… Bussen gaan langzaam (maar ook niet zo langzaam als dat de taxichauffeurs beweren) en ze gaan heel vaak! (Veel vaker dan dat de taxichauffeurs beweren ;-)). In ieder geval is er altijd wel een oplossing om te komen waar je wilt, alleen moet je er soms wat voor overhebben. Zowel wat betreft comfort óf in prijs.
(7) Zo kwam ik ook via een ingewikkelde reis op dag 9 in Granada aan. Waar ik al over schreef. Granada is een leuk stadje en fijn tijd gehad om mijn was te doen, wat inkopen te doen etc. Maar na een dag had ik het ook wel weer gezien en vond ik tijd om verder te gaan.
(8) Weer zette ik mijn reis alleen voort. In de bus ontmoette ik meerdere backpackers die naar Isla Ometepe wilde (vulkaaneiland in het meer Lago de Nicaragua). We kochten samen tickets voor de ferry. Ik had verwacht een ticket te hebben voor de grote ferry (wat mij was aangeraden), maar het bleek een kleine boot te zijn. Oeps. We kwamen ergens onderin in een vrijwel afgesloten houten boot terecht. Ik koos een plekje op het bagage plateau, omdat dat nog uitzicht gaf op een gat in de dichte ruimte, maar een beetje claustrofobisch gevoel kreeg je wel, opgekropt met zwemvesten in een houten boot. Toen de boot begon te varen werd me duidelijk waarom de bagage op een verhoging lag en herinnerde ik me een verhaal in de loneley planet waarom je beter niet te dicht bij het ‘raam’ kon gaan zitten. De golven kletste letterlijk naar binnen via gleuven in de zijkant en door het open ‘raam’. Ook ging hij niet zo’n beetje op en neer… Het uur hield ik dan ook maar net vol. Terugweg toch maar zorgen dat ik de grote ferry boek!
Op aanraden van andere backpackers besloot ik naar het hostel El Zopilote te gaan. Dat was nog bijna een uur met de taxi (die ik gelukkig kon delen) naar het plaatsje Santa Cruz. Vanaf de weg moesten we zwaar bepakt in de vreselijk warmte bijna 10 minuten een stukje de vulkaan oplopen naar de 'receptie' van het hostel. Toen ik de sleutel van mijn dorm kreeg, moest ik nog eens 10 minuten naar mijn kamer lopen. Zopilote bleek een grote farm te zijn met allemaal smalle stenen paadjes en strooien hutjes, composttoiletten en badkamers in de open lucht. Twee keer per dag hadden ze gratis yogalessen en in het restaurant is alles ‘home made’ en erg lekker!
Voor de volgende dag boekte ik de beklimming van Manderas (de kleine vulkaan van Ometepe 1300m) met gids. Ik ben er nog steeds niet uit of het op dat moment aan mijn conditie lag of dat het gewoon een enorm zware wandeling was, mede door de enorme hitte. Ik denk de zwaarste tocht die ik ooit heb gedaan! De 1,5 liter water die ik de berg had opgesjouwd was ik al voor de top doorheen. Boven op de vulkaan in de krater is een meer waar we even konden bijkomen van de beklimming. Gelukkig kende de gids verderop een waterbron en vulde onze flesjes. Er zat behoorlijk wat zand in, maar ben er gelukkig verder niet ziek van geworden. Ik geloof dat ik die hele dag ben blijven drinken…
Die avond was het pizza dag. Er werd mij verteld dat ik niets in het restaurant kon bestellen, maar even verderop op de farm was de 'pizzeria'. Lokale mensen bakte daar met de hand in een grote stenen oven met vuur de door jou uitgezochte pizza. ik bestelde meteen en kreeg nr 4. Aangezien later die avond de nummers tot wel 100 opliepen was ik blij da ik al lang en breed gegeten had. Het werd een gezellige avond met veel mensen. Er werden vuurshows gegeven (waar ik wel verbaasd om was vanwege de enorme droogte) en gedanst. Ik begon erg van het gekke hostel te houden en besloot nog een 2 nachten te blijven en het eiland vanuit daar verder te verkennen.
De volgende ochtend sloot ik me weer aan bij het yoga klasje en ging vervolgens met Lavinia (GBR) op stap. Ik had haar met de bootreis ontmoet, maar ze kwam pas een dag later naar Zopilote. We huurde een mountainbike en fietste naar het 'zwembad'. Het was eigenlijk een natuurlijk meer omgebouwd tot zwembad. Na de stop daar fietste we verder, maar de hitte, slechte fietsen en enorme heuvels maakte het bijna onmogelijk om door te gaan. We wilde net terug gaan toen er een bus voorbij kwam en spontaan het idee ontstond om met fiets en al de bus te pakken. Onze fietsen werden op het dak gegooid en een even later waren we op de plaats waar we eigenlijk heen hadden willen fietsen ;-) Reserva Charco Verde. De uitzichten op de vulkanen waren mooi, maar de droogte maakte de flora en fauna in het park niet erg bijzonder. Hoogte punt vond ik wel het strandje waar we lekker konden zwemmen in het meer Laguna de Nicaragua (wat dus zo groot is dat het de zee lijkt, behalve dan dat het water zoet is). Met op de achtergrond de Maderas, de vulkaan die ik de dag ervóór beklommen had en waar ik behoorlijke spierpijn van had overgehouden.
(9) De volgende ochtend nam ik afscheid van Ometepe en het maffe gezellige hostel Zopilote en alle mensen die ik daar ontmoet had. Ik wilde naar het strand, maar ik was nog niet zeker van de plaats. Nog voor ik de boot opstapte ontmoette ik een Nederlands koppel, Elfi en Moor. Zij gingen naar Playa Gigante, hadden al een taxi gereserveerd en als ik wilde kon ik zo aansluiten. Dat besloot ik te doen, omdat veel plaatsjes aan de kust onverharde wegen hebben, rijden er of geen bussen, of je doet er uren over, dus dit was vooral erg makkelijk.
Elfi en Moor waren er al eerder geweest en wisten een mooie deal te sluiten voor een heel huis met uitloop op het strand. Ik besloot dus ook in het huis te blijven en dat bleek een goede keus. Heerlijk om na alle dorms een eigen grote slaapkamer met dubbel bed te hebben! Toen we die avond gingen eten kwamen we toevallig een aantal andere mensen van Zopilote tegen waar ik mee de Maderas had beklommen, bovendien nog een Nederlands koppel Anne en Mark. Dat bleek later mooi uit te komen, want Mark kon surfles geven! Ik kon niet wachten tot de volgende dag om eindelijk te leren surfen.
Die ochtend heb ik van 8 tot 12 in het water gelegen, tot mijn knieën en ogen echt niet meer konden. Ik vond het zo verschrikkelijk leuk, dat ik niet van ophouden wist en ik kon het bovendien best goed voor de eerste keer.
Die middag ging ik nog terug voor een ‘sunset’ surf, maar mijn lijf was eigenlijk te uitgeput. Volgende dag weer een kans! Uiteindelijk ben ik 3 nachten gebleven en heb ik 2 dagen 2x per dag gesurft. Anne en Mark trokken ook in 'ons' huis in en het werd erg gezellig. De laatste avond gingen Anne en ik op stap om vis te halen bij de vissers. We kwamen met een enorme Makreel thuis. We bakte hem zelf in onze keuken. Lekkerste vis die ik ooit gegeten heb!
(10) Die zondag wilde ik toch verder en mijn plan was terug naar Costa Rica. Echter was het ‘sunday funday’,en reden er geen bussen. De hostelbaas zocht voor mij het hele dorp af naar iemand die mij naar Rivas wilde brengen. Dat lukte en na een tijdje bereikte ik de grens Nicaragua-Costa Rica.
Een paar uur grensovergang en bus later werd ik gedropt aan het begin van de weg naar Monteverde. Op die bushalte ontmoette ik de Duitser Philip. We ontdekte dat de bus maar 2x per dag ging, dus wilde net wat gaan eten toen er een taxi stopte. We sloten een mooie deal en bespaarde ons veel tijd door de taxi te nemen, met later nog 2 andere Duitsers. Die avond boekte we de nightwalk die ik achteraf gezien niet het geld waard vond. (Oke we zagen een vogelspin, slapende toekan, ‘two toed sloth’ en een slang, maar het was erg druk in het bos, wat wat minder jungle gevoel gaf).
De dag erop weer vroeg op om het National park Santa Elena in te gaan. Weer samen met Philip namen we de eerste bus. We begonnen in alle stilte de grote loep, maar helaas weinig wildlife gezien. Wel een erg mooi ‘cloudforest’ en zeker de moeite waard!
Die middag maakte ik plannen voor de rest van mijn reis. Ik had veel twijfel over of ik het toeristische Manual Antonio moest bezoeken of niet. Uiteindelijk vond ik de oplossing door een snelle private shuttle te nemen naar Manual Antionio. Op die manier kon ik die middag het strand bezoeken, daar dan 1 nacht blijven, de volgende dag het park in en die zelfde middag de laatste bus terug naar San Jose. Dus dat deed ik!
(11) Het voordeel van een prive shuttle is dat hij stopt voor een pauze of foto en ons ook een krokodillen spotplek heeft laten zien. Maar aangezien de kosten ook 10x zo hoog zijn als de 'publiektransport' besloot ik dat maar als uitzondering te houden. Ik bereikte Manual Antonio zoals gepland in de vroege middag, checkte in bij backpackers Manual Antonio en bezocht het strand zoals gepland.
De volgende dag ging ik zo vroeg mogelijk het park in en had voor de rest van de mensen uit vrijwel alle paden al afgestruind. Ik zag Capuchin Monkeys, Howler Monkeys, Agouti's, een aantal vogels, maar het hoogte punt was toch wel de luiaard (Three toed-sloth). Ik ontdekte hem met een paar andere mensen zo'n 4 meter in de boom en hij bewoog heel langzaam naar beneden. Ik was nieuwsgierig hoe ver hij zou gaan, dus bleef staan kijken. Intussen waren er wat meer mensen aangesloten, maar dat leek de sloth niet te deren en hij bereikte de grond. Luiaards komen gemiddeld maar 1 keer in de week naar beneden om hun behoefte te doen, dus eentje op de grond zien, was al een grote uitzondering. Vervolgens maakte hij aanstalten het pad over te steken. We gaven hem de ruimte en wat we zagen was zo mooi. Hij kroop in slow motion over de weg. We konden hem heel goed bekijken. Het heeft misschien wel 10 min geduurd. Ik heb een filmpje en foto’s tegelijk gemaakt. Super cool! En alleen dat heeft mijn reis naar Manual Antonio al zeker de moeite waard gemaakt!
Die middag pakte ik de bus terug naar San Jose, waar ik ‘s avonds laat aankwam en na een korte nacht doorreisde naar Tortuguero. Op het busstation in San José ontmoette ik Petronella (SWE) en samen ondernamen we de lange, maar afwisselende en mooie reis naar Tortuguero. De bootreis die normaal 1 uur duurde, duurde nu vanwege de ondiepe rivier 2 uur omdat de kapitein steeds moest uitstappen om de boot te voet te sturen.
(12) In Tortuguero boekte we een kamer voor 2 en voor de vroege ochtend een kajak tour.
Het dorp heeft iets weg van El Casillo, maar is veel toeristischer en de rivier is minder mooi. We aten verse vis en genoten van een heerlijke smoothie waar we maar niet uitgepraat over raakte. Volgende dag nog 1!
Die ochtend stonden we om 5:30 uur voor het park, maar hoe de kajak tour geregeld was was een beetje raar. Uiteindelijk zaten we pas een uur later in de kajak. we zagen vrijwel meteen een dolfijn en even later een enorme krokodil. Beide waren vrij uitzonderlijk daar te zien. Verder zagen we veel vogels, apen en kaaimannen. Een geslaagde ochtend! Die middag de rest van het park te voet verkend, maar dat was vanwege de droogte minder interessant. Hoewel de uitzichten met jungle op de stranden wel weer erg mooi waren! Er waren scheve palmbomen die we ‘beklommen’ hebben.
De volgende ochtend pakte we wederom samen de rivierboot naar Main/Limon (richting het zuiden). Deze reis duurde zo'n 5 uur. Ik kon mijn ogen niet afhouden van de uitgestrekte jungle aan de rivierkanten, in gedachten verzonken over mijn prachtige reis tot nu toe.
Die middag arriveerde we in Cahuita, een plaatsje iets boven Puerto Viejo met een eigen nationaal park. We boekte een kamer in Cabinas Secret Garden wat een Nederlandse eigenaresse bleek te hebben. De volgende ochtend weer in de vroege ochtend het park in waar we opnieuw een sloth howler monkeys, agouties, eekhoorns en duizenden krabben spotte. Halverwege het park namen we afscheid van elkaar. Ik moest de shuttle halen naar Bocas del Toro en Petronella zou nog wat langer in Costa Rica blijven. We namen afscheid maar wel met het idee dat we elkaar weer gingen zien, mogelijk in Bocas del Toro!! Ik hoopte zeker dat dat ging lukken!
(7) Zo kwam ik ook via een ingewikkelde reis op dag 9 in Granada aan. Waar ik al over schreef. Granada is een leuk stadje en fijn tijd gehad om mijn was te doen, wat inkopen te doen etc. Maar na een dag had ik het ook wel weer gezien en vond ik tijd om verder te gaan.
(8) Weer zette ik mijn reis alleen voort. In de bus ontmoette ik meerdere backpackers die naar Isla Ometepe wilde (vulkaaneiland in het meer Lago de Nicaragua). We kochten samen tickets voor de ferry. Ik had verwacht een ticket te hebben voor de grote ferry (wat mij was aangeraden), maar het bleek een kleine boot te zijn. Oeps. We kwamen ergens onderin in een vrijwel afgesloten houten boot terecht. Ik koos een plekje op het bagage plateau, omdat dat nog uitzicht gaf op een gat in de dichte ruimte, maar een beetje claustrofobisch gevoel kreeg je wel, opgekropt met zwemvesten in een houten boot. Toen de boot begon te varen werd me duidelijk waarom de bagage op een verhoging lag en herinnerde ik me een verhaal in de loneley planet waarom je beter niet te dicht bij het ‘raam’ kon gaan zitten. De golven kletste letterlijk naar binnen via gleuven in de zijkant en door het open ‘raam’. Ook ging hij niet zo’n beetje op en neer… Het uur hield ik dan ook maar net vol. Terugweg toch maar zorgen dat ik de grote ferry boek!
Op aanraden van andere backpackers besloot ik naar het hostel El Zopilote te gaan. Dat was nog bijna een uur met de taxi (die ik gelukkig kon delen) naar het plaatsje Santa Cruz. Vanaf de weg moesten we zwaar bepakt in de vreselijk warmte bijna 10 minuten een stukje de vulkaan oplopen naar de 'receptie' van het hostel. Toen ik de sleutel van mijn dorm kreeg, moest ik nog eens 10 minuten naar mijn kamer lopen. Zopilote bleek een grote farm te zijn met allemaal smalle stenen paadjes en strooien hutjes, composttoiletten en badkamers in de open lucht. Twee keer per dag hadden ze gratis yogalessen en in het restaurant is alles ‘home made’ en erg lekker!
Voor de volgende dag boekte ik de beklimming van Manderas (de kleine vulkaan van Ometepe 1300m) met gids. Ik ben er nog steeds niet uit of het op dat moment aan mijn conditie lag of dat het gewoon een enorm zware wandeling was, mede door de enorme hitte. Ik denk de zwaarste tocht die ik ooit heb gedaan! De 1,5 liter water die ik de berg had opgesjouwd was ik al voor de top doorheen. Boven op de vulkaan in de krater is een meer waar we even konden bijkomen van de beklimming. Gelukkig kende de gids verderop een waterbron en vulde onze flesjes. Er zat behoorlijk wat zand in, maar ben er gelukkig verder niet ziek van geworden. Ik geloof dat ik die hele dag ben blijven drinken…
Die avond was het pizza dag. Er werd mij verteld dat ik niets in het restaurant kon bestellen, maar even verderop op de farm was de 'pizzeria'. Lokale mensen bakte daar met de hand in een grote stenen oven met vuur de door jou uitgezochte pizza. ik bestelde meteen en kreeg nr 4. Aangezien later die avond de nummers tot wel 100 opliepen was ik blij da ik al lang en breed gegeten had. Het werd een gezellige avond met veel mensen. Er werden vuurshows gegeven (waar ik wel verbaasd om was vanwege de enorme droogte) en gedanst. Ik begon erg van het gekke hostel te houden en besloot nog een 2 nachten te blijven en het eiland vanuit daar verder te verkennen.
De volgende ochtend sloot ik me weer aan bij het yoga klasje en ging vervolgens met Lavinia (GBR) op stap. Ik had haar met de bootreis ontmoet, maar ze kwam pas een dag later naar Zopilote. We huurde een mountainbike en fietste naar het 'zwembad'. Het was eigenlijk een natuurlijk meer omgebouwd tot zwembad. Na de stop daar fietste we verder, maar de hitte, slechte fietsen en enorme heuvels maakte het bijna onmogelijk om door te gaan. We wilde net terug gaan toen er een bus voorbij kwam en spontaan het idee ontstond om met fiets en al de bus te pakken. Onze fietsen werden op het dak gegooid en een even later waren we op de plaats waar we eigenlijk heen hadden willen fietsen ;-) Reserva Charco Verde. De uitzichten op de vulkanen waren mooi, maar de droogte maakte de flora en fauna in het park niet erg bijzonder. Hoogte punt vond ik wel het strandje waar we lekker konden zwemmen in het meer Laguna de Nicaragua (wat dus zo groot is dat het de zee lijkt, behalve dan dat het water zoet is). Met op de achtergrond de Maderas, de vulkaan die ik de dag ervóór beklommen had en waar ik behoorlijke spierpijn van had overgehouden.
(9) De volgende ochtend nam ik afscheid van Ometepe en het maffe gezellige hostel Zopilote en alle mensen die ik daar ontmoet had. Ik wilde naar het strand, maar ik was nog niet zeker van de plaats. Nog voor ik de boot opstapte ontmoette ik een Nederlands koppel, Elfi en Moor. Zij gingen naar Playa Gigante, hadden al een taxi gereserveerd en als ik wilde kon ik zo aansluiten. Dat besloot ik te doen, omdat veel plaatsjes aan de kust onverharde wegen hebben, rijden er of geen bussen, of je doet er uren over, dus dit was vooral erg makkelijk.
Elfi en Moor waren er al eerder geweest en wisten een mooie deal te sluiten voor een heel huis met uitloop op het strand. Ik besloot dus ook in het huis te blijven en dat bleek een goede keus. Heerlijk om na alle dorms een eigen grote slaapkamer met dubbel bed te hebben! Toen we die avond gingen eten kwamen we toevallig een aantal andere mensen van Zopilote tegen waar ik mee de Maderas had beklommen, bovendien nog een Nederlands koppel Anne en Mark. Dat bleek later mooi uit te komen, want Mark kon surfles geven! Ik kon niet wachten tot de volgende dag om eindelijk te leren surfen.
Die ochtend heb ik van 8 tot 12 in het water gelegen, tot mijn knieën en ogen echt niet meer konden. Ik vond het zo verschrikkelijk leuk, dat ik niet van ophouden wist en ik kon het bovendien best goed voor de eerste keer.
Die middag ging ik nog terug voor een ‘sunset’ surf, maar mijn lijf was eigenlijk te uitgeput. Volgende dag weer een kans! Uiteindelijk ben ik 3 nachten gebleven en heb ik 2 dagen 2x per dag gesurft. Anne en Mark trokken ook in 'ons' huis in en het werd erg gezellig. De laatste avond gingen Anne en ik op stap om vis te halen bij de vissers. We kwamen met een enorme Makreel thuis. We bakte hem zelf in onze keuken. Lekkerste vis die ik ooit gegeten heb!
(10) Die zondag wilde ik toch verder en mijn plan was terug naar Costa Rica. Echter was het ‘sunday funday’,en reden er geen bussen. De hostelbaas zocht voor mij het hele dorp af naar iemand die mij naar Rivas wilde brengen. Dat lukte en na een tijdje bereikte ik de grens Nicaragua-Costa Rica.
Een paar uur grensovergang en bus later werd ik gedropt aan het begin van de weg naar Monteverde. Op die bushalte ontmoette ik de Duitser Philip. We ontdekte dat de bus maar 2x per dag ging, dus wilde net wat gaan eten toen er een taxi stopte. We sloten een mooie deal en bespaarde ons veel tijd door de taxi te nemen, met later nog 2 andere Duitsers. Die avond boekte we de nightwalk die ik achteraf gezien niet het geld waard vond. (Oke we zagen een vogelspin, slapende toekan, ‘two toed sloth’ en een slang, maar het was erg druk in het bos, wat wat minder jungle gevoel gaf).
De dag erop weer vroeg op om het National park Santa Elena in te gaan. Weer samen met Philip namen we de eerste bus. We begonnen in alle stilte de grote loep, maar helaas weinig wildlife gezien. Wel een erg mooi ‘cloudforest’ en zeker de moeite waard!
Die middag maakte ik plannen voor de rest van mijn reis. Ik had veel twijfel over of ik het toeristische Manual Antonio moest bezoeken of niet. Uiteindelijk vond ik de oplossing door een snelle private shuttle te nemen naar Manual Antionio. Op die manier kon ik die middag het strand bezoeken, daar dan 1 nacht blijven, de volgende dag het park in en die zelfde middag de laatste bus terug naar San Jose. Dus dat deed ik!
(11) Het voordeel van een prive shuttle is dat hij stopt voor een pauze of foto en ons ook een krokodillen spotplek heeft laten zien. Maar aangezien de kosten ook 10x zo hoog zijn als de 'publiektransport' besloot ik dat maar als uitzondering te houden. Ik bereikte Manual Antonio zoals gepland in de vroege middag, checkte in bij backpackers Manual Antonio en bezocht het strand zoals gepland.
De volgende dag ging ik zo vroeg mogelijk het park in en had voor de rest van de mensen uit vrijwel alle paden al afgestruind. Ik zag Capuchin Monkeys, Howler Monkeys, Agouti's, een aantal vogels, maar het hoogte punt was toch wel de luiaard (Three toed-sloth). Ik ontdekte hem met een paar andere mensen zo'n 4 meter in de boom en hij bewoog heel langzaam naar beneden. Ik was nieuwsgierig hoe ver hij zou gaan, dus bleef staan kijken. Intussen waren er wat meer mensen aangesloten, maar dat leek de sloth niet te deren en hij bereikte de grond. Luiaards komen gemiddeld maar 1 keer in de week naar beneden om hun behoefte te doen, dus eentje op de grond zien, was al een grote uitzondering. Vervolgens maakte hij aanstalten het pad over te steken. We gaven hem de ruimte en wat we zagen was zo mooi. Hij kroop in slow motion over de weg. We konden hem heel goed bekijken. Het heeft misschien wel 10 min geduurd. Ik heb een filmpje en foto’s tegelijk gemaakt. Super cool! En alleen dat heeft mijn reis naar Manual Antonio al zeker de moeite waard gemaakt!
Die middag pakte ik de bus terug naar San Jose, waar ik ‘s avonds laat aankwam en na een korte nacht doorreisde naar Tortuguero. Op het busstation in San José ontmoette ik Petronella (SWE) en samen ondernamen we de lange, maar afwisselende en mooie reis naar Tortuguero. De bootreis die normaal 1 uur duurde, duurde nu vanwege de ondiepe rivier 2 uur omdat de kapitein steeds moest uitstappen om de boot te voet te sturen.
(12) In Tortuguero boekte we een kamer voor 2 en voor de vroege ochtend een kajak tour.
Het dorp heeft iets weg van El Casillo, maar is veel toeristischer en de rivier is minder mooi. We aten verse vis en genoten van een heerlijke smoothie waar we maar niet uitgepraat over raakte. Volgende dag nog 1!
Die ochtend stonden we om 5:30 uur voor het park, maar hoe de kajak tour geregeld was was een beetje raar. Uiteindelijk zaten we pas een uur later in de kajak. we zagen vrijwel meteen een dolfijn en even later een enorme krokodil. Beide waren vrij uitzonderlijk daar te zien. Verder zagen we veel vogels, apen en kaaimannen. Een geslaagde ochtend! Die middag de rest van het park te voet verkend, maar dat was vanwege de droogte minder interessant. Hoewel de uitzichten met jungle op de stranden wel weer erg mooi waren! Er waren scheve palmbomen die we ‘beklommen’ hebben.
De volgende ochtend pakte we wederom samen de rivierboot naar Main/Limon (richting het zuiden). Deze reis duurde zo'n 5 uur. Ik kon mijn ogen niet afhouden van de uitgestrekte jungle aan de rivierkanten, in gedachten verzonken over mijn prachtige reis tot nu toe.
Die middag arriveerde we in Cahuita, een plaatsje iets boven Puerto Viejo met een eigen nationaal park. We boekte een kamer in Cabinas Secret Garden wat een Nederlandse eigenaresse bleek te hebben. De volgende ochtend weer in de vroege ochtend het park in waar we opnieuw een sloth howler monkeys, agouties, eekhoorns en duizenden krabben spotte. Halverwege het park namen we afscheid van elkaar. Ik moest de shuttle halen naar Bocas del Toro en Petronella zou nog wat langer in Costa Rica blijven. We namen afscheid maar wel met het idee dat we elkaar weer gingen zien, mogelijk in Bocas del Toro!! Ik hoopte zeker dat dat ging lukken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
