Begin Regenseizoen?

Dinsdagnacht heeft een Mega onweersbui het vermoedelijke begin van het regenseizoen aangekondigd. Slapen was onmogelijk, want door de donders werd ik mijn bed uitgetrild en het was vaker licht dan donker in de barn… De enorme wolkbreuken duurde van zeker 12 uur snachts tot 9 uur smorgens en ook het dak van de barn bleek niet tegen zoveel regen opgewassen, want overal zaten lekker. Toen de lichtflitsen smorgens rond een uur of 9 stopten, ben ik in de regen mijn cameratraps uit de bomen gaan halen. Daar in de bushes achter een omgevallen boom vond ik een zielig hoopje, grijs/bruine, ooit witte paarden. Al mijn frames van mijn onderzoek waren ingestort. Wonder boven wonder is de barn overeind gebleven en lagen er geen nieuw rotsblokken in mijn bed..

Afgelopen zondag vonden we na 2 dagen de paarden terug. Melissa en ik hebben meteen een klein ritje gemaakt op Lady en Ilse, ons eerste ritje samen. Helaas leek er toen al slecht weer op komst en zijn we snel weer naar huis terug gekeerd.
Maandag was de bekende ‘townday’. Weer lekker ontbijtje genomen bij ons favoriete restaurant en ook smiddags daar weer geluncht. Helaas moesten we, zoals onderhand gebruikelijk, na onze boodschappen erg lang wachten voordat we weer richting Lajuma vertrokken. Laura’s zus zou komen met de bus, maar de bus had een lekke band, dus dat duurde natuurlijk eeuwig. Toen ze ons bij de barn afzette kreeg ik van Judie een hele grote zak wortelen, die Reita gekocht had en die ik aan de paarden mocht voeren. Lief he?

Dinsdagmiddag weer een ritje gemaakt op Ilse. Het was een heerlijk lang ritje tot het einde van de weg, waar een hek verdere doorgang onmogelijk maakte. Het terrein van de farm: Ontmoet. Bij terugkomst had ik al sterk het vermoede dat Lady weer eens in de tuin van Ian en Reita was. Echter zit er een wildrooster voor de tuin, waar Lady langs kan balanceren, maar dat is voor Ilse vanwege haar dikke buik onmogelijk. Aangezien Ilse altijd richting Lady sprint zodra ik het zadel af doe, was ik bang dat ze misschien over het wildrooster zou proberen te springen. Ik reed richting de tuin om Lady te roepen en die kwam dan ook in galop naar me toe. In de tuin stonden Ian en Reita en we besloten meteen Ilse in te sprayen met tekenspul. Ik voelde me al meteen schuldig dat Lady zo door hun tuin galoppeerde, maar ik merkte dat Reita het alleen maar leuk vind om de paarden weer eens te zien. “Ilse my prinses”
Ook donderdag en vrijdag heb ik een ritje gemaakt. Donderdag samen met Melissa en vrijdag ben ik helemaal tot het einde van de weg van de bergtop Lajuma gereden en heb ik wat andere doodlopende weggetjes genomen. Inmiddels ken ik alle wegen zo’n beetje, omdat ik ze te paard verkend heb.

Ik weet niet meer of ik het al in mijn reis verslagen genoemd had, maar inmiddels ben ik ook bezig om mijn volgende stage adres te zoeken. Ik had contact gelegd met het NIOO Nederlands Ecologisch instituut in Wageningen en kreeg woensdag een mailtje terug dat ik contact met iemand op kon nemen die waarschijnlijk wat mogelijkheden voor mij heeft. Ik heb meteen een afspraak gemaakt zodra ik terug ben in Nederland. Het betreft een onderzoeks project met ganzen wat uiteindelijk moet leiden tot adaptief beheer van bepaalde ganzensoorten in Noorwegen. Ik hoop heel erg dat dit allemaal gaat lukken, want ik wilde vanaf het begin af aan al heel graag stage lopen bij dat instituut.

Woensdagavond hebben we met z’n alle Babootie (Afrikaanse maaltijd) gegeten. Mellissa had het gemaakt en ik had de sla gemaakt. Het was heerlijk, maar veeeeels te veel. Ik denk voor Melissa de Amerikaanse begrippen van een grote maaltijd. Ik zat dan ook veels te vol. Achteraf had ik dan ook weer meteen spijt van het vele eten, want mijn broeken zitten echt een stuk strakker. Ik snoep heel weinig, maar ik ben blijkbaar gewoon veel hongeriger, dus als ik eet, eet ik denk ik meer…. Ik hoop heel erg dat ik dat er snel weer af krijg als ik in NL ben en weer met turnen begin.
Wel houd ik heel erg mijn kracht en lenigheid bij. Ik ben weken geleden voor mezelf begonnen een programma te maken met kracht op muziek en uiteindelijk is daar een mooi circuitje uit gerold van ongeveer een half uur op 7 liedjes, wat ik minimaal 5 keer in de week probeer te doen. Al snel kreeg ik al 1 leerling en inmiddels is mijn klas uitgebreid tot 6 kandidaten. Niet iedereen doet elke keer mee, maar ik heb al een aardig klasje en iedereen komt zich bij mij afmelden als ze die dag niet kunnen haha. Ook na de training komt iedereen me bedanken. Voel me net een fitness juf. Natuurlijk hebben we geen echte materialen, dus wat we gebruiken is houtblokken en gevulde 1,5 literflessen als gewichten.

Gisteravond bij het eten kwamen we erachter dat we Bonnie, de kat, de hele dag nog niet gezien hadden en Hendrik en Rebecca moesten bekennen dat ze Bonnie halverwege waren kwijtgeraakt toen ze hun volgende bij het volgen van de Samango apen. Het was inmiddels 8 uur en pikke donker, dus we maakte ons zorgen. Onder een auto zal ze hier niet komen, maar ze kan natuurlijk wel goed in de maag van een luipaard of andere predator belanden. Laura en ik besloten gewapend met zaklampen de bushes in te duiken in de richting waar ze Bonnie als laatste hadden gezien. Het roepen van Bonnie’s naam leek echt totaal nutteloos, maar net toen we aan onze terugweg begonnen scheen mijn zaklamp in een paar glinsterende ogen.. Bonnie! Ze was zichtbaar bang met haar rug omhoog en haar haren overeind. Ik heb haar opgepakt en naar huis gedragen. Bij de barn aangekomen Bonnie aan het bed gebracht van Hendrik en Rebecca, net zoals mamma een keer deed toen we Woody kwijt waren. Iedereen was helemaal opgelucht.

Vanwege de heftige regen heeft mijn onderzoek weer een paar dagen stil gelegen, maar aangezien ik toch met extra werk bezig ben is dat niet zo heel erg. Wel heb ik flink wat aan mijn verslag gewerkt. En daar ga ik nu dan ook weer mee verder.

Groetjes, Carlijn