Beklimming Huayna Potosi

Zojuist heb ik mezelf bukkend door een mini vliegtuigje met propellers een weg gebaand naar mijn stoel 7a bijna helemaal achterin. Ik had willen vragen om een raamplaats, wat ik vergeten was, maar bij binnenkomst zag ik de enkele rijen stoelen aan weerszijde van het vliegtuig. Vragen om een raamplaats was waarschijnlijk ludiek over gekomen. Voorin kijk ik tussen de schouders van de piloten door naar de knoppen in de cockpit. De Amazone stond met een groot uitroep teken op mijn 'to do' lijst, maar was er tot nu toe nog niet van gekomen. In La Paz had ik twee mogelijkheden om naar Rurrenabaque te reizen... 18 uur over de "death road" (de gevaarlijkste weg ter wereld) met de bus óf iets meer geld uitgeven en 40 min met het vliegtuig. Aangezien ik tot nu toe alles over land had afgelegd van Colombia t/m Bolivia, besloot ik dat dit het juiste moment was om mezelf te verwennen. Tussen de vrij hevige turbulentie door schrijf ik het laatste stuk van mijn blog over de beklimming van Huayna Potosi.

Een hoge bergtop beklimmen was iets wat niet specifiek op mijn 'to do' lijstje stond. Alhoewel de bergsport mij met de paplepel was ingegeven, ik houd normalitair gezien meer van natuur waar veel beesten in te spotten zijn en mooie vegetatie en misschien was ik ergens het vele bergwandelen uit mijn jeugd wel zat. Uiteraard leende Peru zich voor prachtige wandelingen hoog in de bergen en dus boekte ik de ene na de andere dagtocht, deed ook meerderdaagse trekkings en begon het steeds leuker te vinden. De bergen zijn hoger dan in Europa en de uitzichten anders... ik denk mooier... Toen ik Rainbow mountain, een berg van 5033m beklom en vergeleken met de rest van de groep bijna de berg op rende besefte ik dat ik fit was en goed geacclimatiseerd en ik toe was aan een uitdaging. Misschien dan toch een bergtop?

In La Paz struinde ik de travel agencies af. Bijna overal werd de beklimming van Huayna Potosi aangeboden. Een top van 6088m die je in 3 dagen zou kunnen beklimmen. Ik begon enthousiast te raken, zou ik dat kunnen? En welke agency was goed? Zowel de hoogte als een weg over het ijs kan gevaarlijk zijn. Ik vroeg mijn vader (ervaren bergwandelaar) om advies en besloot niet voor de goedkoopste te gaan (je krijgt waar je voor betaald in Bolivia) en boekte de tocht bij Altitud6000. Helaas hadden ze voor de betreffende dag geen groep dus was ik aangewezen om een prive gids te nemen waardoor ik duurder uit was. Maar zeg nu zelf.. een prive gids voor 3 dagen met alles inclusief tot het materiaal toe voor €175,- dat krijg je vrijwel nergens, bovendien zou ik niet afhankelijk zijn van eventuele groepsgenoten. Want als 1 iemand ziek wordt moet de hele groep terug.

De volgende ochtend stond ik om 9 uur op de stoep bij de agency om spullen te passen: plastic schoenen voor over het ijs, stijgijzers, pikel, slaapzak, waterdichte broek, jas, wanten, helm etc. Alles moest in mijn backpack samen met mijn persoonlijke spullen en veel warme kleren. Vervolgens reed ik samen met mijn gids verder naar "Base camp" op 4500m. Het had gesneeuwd de dag ervoor wat voor mooie uitzichten zorgde. In Base camp aangekomen kreeg ik een klein kamertje toegewezen met 5 bedden. We zouden de enigste zijn in deze refuge wat betekende dat het wat stil was: alleen ik en mijn stille gids, Sabino genaamd, die niet heel erg goed Engels sprak. Terwijl hij onze lunch bereidde zocht ik mijn toevlucht in mijn laatste dwarsligger (boek). Na de lunch moest ik al mijn spullen gereed maken voor de ijsklimtraining. Op mijn plastic schoenen liepen we door de mist naar het einde van de Huayna Potosi gletjer op ongeveer 4900m. Daar trok ik de rest van mijn veiligheids attribute als klimgordel, helm en stijgijzers aan en gingen we vasgebonden aan elkaar het ijs op. Sabino legde me uit hoe ik mijn voeten moest neerzetten en hoe ik de ijspikel moest vasthouden. In één van mijn trekkings in Oostenrijk met mijn vader had ik over een gletcher gelopen met stijgijzers en pikel en de kleine basis dingen kwamen snel terug. We liepen tot aan een grote vertikale ijswand waar Sabino als eerst naar boven klom, een veiligheidshaak aanmaakte en waarop ik moest volgen. Ik moest het doen met stijgijzers en twee ijspikels die ik als bijltjes in de ijswand moest slaan. Halverwege was er een kort overhangend stuk en het koste me behoorlijk wat kracht dat te overbruggen. Ik bleek geslaagd! We deden wat meer klims, ook met 1 pikel en vervolgde onze weg terug naar de refuge. De mist was inmiddels opgetrokken en de zon maakte het een stuk warmer.
Mijn gids bereidde het dinner en ik dook weer in mijn boek. Na het eten gingen we direct naar bed. Ik sliep even, maar of het de veels te harde matras was, de hoogte of gewoon de 'spanning' wat ik vaker heb voordat ik iets bijzonders ga ondernemen.. slapen lukte niet meer.
We ontbeten om 8 uur waarbij de gids vroeg mijn nacht was. Ik was bang dat mijn slechte nachtrust een slecht teken was voor de tocht, maar hij zei dat hij zelf bijna nooit sliep in 'base camp' en in 'high camp'. Dat luchte enigzins op. Na het ontbijt pakte ik mijn grote backpack weer met alles wat we nodig hadden, wat neerkwam op een kilo of 14 en we begonnen om 9 uur aan de beklimming naar 'High camp' op 5130m. De lucht was stralend blauw en ik wenste hetzelfde voor de dag erna. Het had echter flink gevroren en de paden waren ijzig. Tegen de middag bereikte we de refuge. Ondanks de zware bepakking viel het me gelukkig alles mee en de gids gaf me complimenten over mijn lopen. Dat gaf vertrouwen! Na de lunch adviseerde Sabino me te rusten en mogelijk wat te slapen. Ik koos een bed in de slaapzaal vlakbij een groot raam wat uitzicht gaf op besneeuwde bergen. Ik ruste wat, maar sliep niet. Gelukkig bleef ik dit keer niet de enigste in de refuge en een Frans koppel en een Duitse jongen met hun gidsen arriveerde die middag. We aten om 5 uur en bespraken het plan voor de dag erna... uh nacht. De wind was inmiddels opgestoken en toen de zon eenmaal onder was, werd het enorm koud. Vooral naar de WC gaan was geen pretje. Deze was buiten en je moest letterlijk door de sneeuw naar het kleine houten gebouwtje. Daarbij kwam dat he de WC moest doirspoelen met een emmertje, maar het werd zo koud dat het water in de pot én het water om door te spoelen bevroren was. Erg handug zo'n WC met water ;-). Om 6 uur 's avonds kropen we allemaal met al onze wandel kleren incl. muts en handschoenen (op jassen na) in onze warme slaapzakken. Maar slapen lukte weer niet...

Om 12 uur 's nachts stonden we op en trokken onze overigen attribute aan. Ik vertrok uiteindelijk met 3 broeken aan, een shirt, een marine wolle shirt, een dikke trui en daarover twee jassen, twee paar handschoenen over elkaar, een sjaal en een muts onder mijn helm. De batterijen voor mijm camera en de reserve batterijen voor in mijn koplamp had ik warm in mijn binnenzak gestoken op advies van de gids. Mijn grote backpack was nagenoeg leeg op mijn water, wat snacks en mijn camera en actioncam na, maar de ruimte zou ik nodig hebben voor de terugweg om wat kleren uit te doen als het warmer werd.
In het licht van onze koplampen onder een compleet heldere sterrenhemel begonnen we aan de klim over het ijs. Mijn gids voorop en ik volgde op zo'n 4 m afstand aan het touw. Na een korte klim zagen we de lichten van het grote La Paz. Het eerste uur ging redelijk, maar ademen werd steeds moeilijker. Na twee uur lopen had ik het gevoel zoals ik dat heb op het einde van een crossfit workout waarbij ik helemaal tot het gaatje ga. Alleen duurde dit 'gaatje' nog zo'n 3 uur langer. Stap voor stap en weer een korte adempauze (lang kon niet vanwege de ijzige kou) aan eten en drinken geen behoefte want dat maakte me misselijk, bovendien was mijn waterfles binnen een uur al één bevroren ijsklont... het was -20 graden. Ik wilde uiteraard niet opgeven, maar twijfelde halverwege sterk of ik het ging halen, we sprongen over kloven en beklommen wat stijlere stukjes met de pikel. Ik had steeds vaker adempauzes nodig. Met nog 100m te gaan moest ik toegeven dat ik hoofdpijn had. Mogelijk een teken van hoogte ziekte, maar het kon ook gewoon de kou op mijn hoofd zijn, gebrek aan slaap en eten en drinken of een combi van alles. Op advies van mijn gids nam ik mijn 1ste hoogteziekte pil. Ondanks mijn vermoeidheid ging het laatste stuk redelijk. Ik besefte dat ik het ging halen! De laatste meters waren over een smalle sneeuwriggel en ik vertrouwde op mijn gids, want als je zo op het uiterste van je kunnen zit is een misstap snel gemaakt. In de allerlaatste meters zag ik in de verte een oranje streep... de zon! Precies om 6 uur bereikte we de top en keken we de daarop volgende minuten naar de zonsopgang... het uitzicht wat ontstond is niet te beschrijven en ook foto's schieten weer te kort en dan nog het meesterlijke voldane gevoel... het was gelukt!! 6088m hoogte! Ik maakte wat foto's, maar kon me op de kleine punt waar inmiddels zo'n 10 mensen met gids waren asngekomen niet veel verplaatsen. Ik zag La Paz, het Titicaca meer en vooral heeel veel besneeuwde bergtoppen. In het daglicht vervolgde we onze weg terug. Ik zag wat we de heenweg gelopen hadden. De enorme sneeuwvelden, de kloven en bergen overal. Op het einde viel ik 2x languit in de sneeuw omdat ik met mijn ene in mijn andere stijgijzer bleef hangen. Sabino merkte op dat ik afstand moest houden tussen mijn beide stijgijzers... natuurlijk wist ik dat, maar ik was gewoon zo uitgeput, mijn voeten deden niet altijd wat ik wilde. We arriveerde terug in 'high kamp' ergens tussen 8 en 9 uur. Ik plofte neer op bed en het duurde even voordat ik met de andere kon praten. We waren er allen overeens.... dit was zeker het zwaarste wat we ooit gedaan hadden. Iedereen had hetzelfde gevoeld, het eigenlijk echt niet meer kunnen en het gevoel om de gids wéér te vragen om een adempauze, maar uiteraard ook het gevoel: het was ons gelukt! Lunchen ging nauwelijks en met moeite pakte we onze rugzakken weer vol met alle spullen om terug te lopen naar 'Base camp'. Hoe ik daar ben gekomen kan ik me niet goed meer herinneren. Ik was blij toen ik in de auto zat terug naar La Paz waar ik om 14 uur aankwam. Ik nam afscheid van Sabino, appte vlug mijn ouders dat ik veilig terug was en dat ik het gehaald had, kroop in bed en viel als een blok in slaap. Om 17 uur ging mijn wekker...ik had niet gedroomd! Ik had het gehaald, wat ben ik trots op mezelf en wat was het mega fantastisch!

Huayna Potosi took my breath away ;-)