Laatste treks in Peru en Titicaca meer Bolivia

26 sep 17

Harde donderklappen hebben me vanmorgen gewekt. Het volgende moment viel de regen met bakken uit de lucht. De dag ervoor had ik me nog verbaasd over de droogte op Isla del Sul, het zou het droogseizoen zijn, maar in Oktober begint het regenseizoen werd mij verteld. Deze bui is waarschijnlijk de aankondiging van... Met moeite hees ik mezelf overeind uit de veels te zachte matras. De WC is buiten en ik moet ook nog eens 2 trappen af iets wat normaal als het droog is en je op zeeniveau zit niet zo'n probleem is, maar nu zou ik nat en volledig buiten adem weer in mijn kamer terugkomen. Copacabana, een plaatsje in Bolivia aan het Titicaca meer ligt op ruim 3800m hoogte en dat merk je vooral ná het traplopen ;-). Het plan is vandaag de bus te nemen naar La Paz, maar de regen doet me iets vertragen, want ik heb geen zin in dit weer opjacht te gaan voor een busticket. Ik pak mijn tas, kleed me dik aan in mijn peru trui en ga naar het restaurant in het hostel voor mijn ontbijt, waarbij ik ondertussen tijd besteed aan mijn blog.

De rustdag ik Cuzco deed me goed maar ik had veel twijfels over Rainbowmountain. Mijn kuiten deden nog veel pijn, de kans op regen was groot wat betekende geen uitzicht op de top en het was hoe dan ook een zware tocht omdat je boven de 5000m ging. Toch hakte ik om 19 uur savonds de knoop door en boekte de tour. Die ochtend stond ik weer om 4 am op, maar dit keer zonder pijn in mijn kuiten! De massage had zijn werk gedaan en ik kreeg gelijk meer zin! In de lange busreis waarin iedereen kon slapen behalve ik, keek ik hoe de zon opkwam en zich in een straalblauwe lucht toonde. "Blijf alsjeblieft nog een aantal uurtjes" sprak ik hem toe en hij heeft geluisterd. Bij het ontbijt buffet stauwde ik me letterlijk helemaal vol en begon ik met veel energie en goede moed aan de beklimming van Rainbowmountain. Het advies van de gids was om met minimaal twee bij elkaar te blijven mocht er wat zijn, maar door de drukte leek mij dat niet noodzakelijk. Er was altijd wel iemand in de buurt voor hulp en ik wilde liever mijn eigen tempo bepalen. Ik was verrast door mijn eigen energie. Ik liep in één keer door met enkel een wc stop. Twee mensen uit mijn groep haalde me te paard in, maar ik was alsnog de eerste aan de top binnen 2 uur. Volgens de gids wilde je vanwege de kou niet langer dan 30 min boven blijven, maar ik vond het niet koud, genoot van het uitzicht wat werkelijk was zoals de internet plaatjes en vond het een uitdaging foto's te maken zonder andere mensen erop... want ja het is erg toeristisch. Toen ik na een uur aan de afdaling wilde beginnen zag ik dat sommige van mijn groep struggelde om de top te bereiken en van de gids zuurstof kregen voor de laatste meters. Een goede acclimatiezatie is dus wel degelijk belangrijk! Eenmaal terug in de bus hadden mensen het nog steeds erg benauwd. Ik had werkelijk genoten van de wandeling, de cultuur onderweg, de lama's, Alpaca's en paarden en de kleurrijke bergen en gletchers... en ik vroeg me af in hoeverre deze mensen er van hadden kunnen genieten en of het voor hun de moeite waard was geweest. Wel sneu!
We waren net optijd terug om mijn nachtbus te halen en ik vertrok naar Arraquipa.
Ik hoopte intussen aan nachtbussen gewend te zijn en bovendien moe genoeg om te slapen, maar de hoeveelheid slaap valt me steeds weer tegen. Ik bereikte Arrequipa in de ochtend waar ik mooi het ontbijtje in mijn hostel mee kon pikken en besloot om 10 uur naar de 'Free walking tour' te gaan. We hadden een leuke groep met jonge mensen en een enthousiaste gids waarmee we door de stad trokken waarbij we afsloten met een glas pisco sour. Ik haakte aan bij twee Britse om op de markt het lokale eten: een pittig gevulde paprika met vlees en kaas en aardappelen te eten. Toen ik de grote markthal inliep hoorde ik "hey Carlijn". Voor mijn neus stond Ellen, een (turn)vriendin waar ik ruim 15 jaar in Boxmeer mee getraind heb. We wisten van elkaar dat we rond dezelfde tijd in Peru zouden zijn, maar tegelijk op exact dezelfde plaats in het grote land is natuurlijk erg toevallig. Zij en haar vrienden hadden tevens exact hetzelfde plan voor de dag erna, namelijk de 2 daagse Colca Canyon trip. Om ervoor te zorgen dat ik in dezelfde groep kwam ging ik naar hun hostel en boekte de tour daar.
Ik kroop om 7 uur mijn bed in, want weer moest ik eraan geloven.... pickup time 3 am... weer een lange busreis met wel prachtige uitzichten. Op één van de stopplaatsen zagen we de Condors van zeer dichtbij overvliegen waardoor ik mooie foto's kon maken. Na een wat karig ontbijt begonnen we uiteindelijk aan onze trek. We keken vrijwel meteen de diepte van de canyon in en begonnen aan de grote afdaling. Het uitzicht was prachtig! Onderweg vonden we een grijze kitten. Ver verwijderd van alles, dus ook eten en water. We besloten het mee te nemen naar het dorp en droegen het om de beurt. Bij een klein shopje waar een vrouwtje water en fruit verkocht lieten we het kitten achter. Het vrouwtje vond haar leuk, dus wie weet is er hoop voor het beestje. Tegen de avond bereikte we het dorpje waar we sliepen in een soort schuurtjes. Opvallend was dan wel weer dat er een zwembad was. Wachtend op het eten deden we wat kaartspelletjes en na het eten gingen we meteen naar bed. Omdat er weer zonnig weer verwacht werd moesten we om 4:30 uur aan onze wandeling beginnen. In het pikken donker begonnen we met zaklampen aan de stijle klim en toen we rond 8 uur de top bereikte was een ontbijtje meer dan welkom. We bezochten die ochtend nog de 'hot springs' en genoten van een overheerlijk uitgebreid buffet. Het was erg leuk om een keertje met bekende in de groep te zitten en Nederlands te kunnen praten! Het was erg gezellig! En natuurlijk mocht een handstandfoto van Ellen en mij niet ontbreken!
Ik had die avond erg behoefte aan een bed, maar mijn volgende bestemming was Copacabana wat ik via Puno moest bereizen en al die bussen gingen 's avonds laat. Dus kwam ik diezelfde avond nog in een nachtbus terecht en belande ik om 4 uur 's nachts op het busstation waar ik weer 2 uur moest wachten op de bus naar Copacabana. Een helse nacht dus, terwijl ik al zo veel korte nachten had gehad. Ziek van moeheid kwam ik in mijn hostel 'Joshua' in bolivia aan waar ik gelukkig meteen mijn bed in kon kruipen. Die middag struinde ik wat door het stadje, at raar gepofte mais op de markt en bezocht wat souvenier shopjes, te moe om iets anders te ondernemen of te beslissen over de volgende dag. Ik sliep die nacht 10 uur en stond fris op. Tijd om een eiland in het Titicaca meer te bezoeken. Ik kocht een ticket naar Isla del Sul. Ondanks dat het eiland niet erg ver van de kust lag duurde de boottocht 2 uur, de boot vaarde ongelooflijk sloom... Op het eiland trok ik op met een Mexikaans-Brits koppel. We beklommen het hoogste punt waarbij we uitkeken over het eiland. Door een conflikt is het noordelijke gedeelte van het eiland afgesloten. In het noorden zijn de meeste bezienswaardigheden en het verhaal gaat dat iemand bugelows had gebouwd voor de toeristen in het noorden, terwijl andere slaapmogelijkheden in het zuiden zijn. In het Zuiden was men bang klanten te verliezen dus hebben ze dynamiet gebruikt om de bungalows op te blazen. Dit zou 5 maanden geleden gebeurd zijn en sindsdien is het noorden afgesloten. We waren benieuwd hoe ver we konden komen, dus struinde we wat over de drooggevallen terassen uit de Inka tijd richting het noorden tot we op een muur botste. We klommen er overheen om wat uitzicht te bewonderen, maar met verhalen van dynamiet gingen we toch maar niet verder. Na een uurtje of 5 hadden we het eiland wel gezien en namen de slome boot terug naar het vaste land. Voor zonondergang haaste ik me nog naar een bergtop vlak bij het stadje en keek de prachtige zonsondergang die de huizen, het strand en de boten een mooie kleur gaf.
Dat was de mooie avond voor de enorme onweersbui. Inmiddels zit ik al schrijvend in de bus naar La Paz. Enkele minuten geleden stond ik nog met klamme handjes aan de kade te kijken hoe mijn bus met daarin mijn spullen op een houten pondje, (wat wel een vlot leek) het titicaca meer overstak. We hadden de bus moeten verlaten en zelf met een klein houten bootje de oversteek moeten maken. Eenmaal aan de overkant zag ik mijn bus ergens in het midden drijven. Hij leek scheef te hangen en ik dacht alleen maar aan mijn bagage, met als belangrijkste mijn SD kaarten met foto's. Mijn paspoort had ik gelukkig opzak, maar de toerist langs mij had deze in haar tas in de bus en ook zij was behoorlijk bezorgd. Natuurlijk bleken al onze zorgen voor niets, ze doen dit immers elke dag, en onze bus kwam weer veilig aan de kant. Op naar La Paz!